Het nieuwe leven leven: Dank sei dir Herr

Zondagpraet is een rubriek over geloof en religie.

Met meer dan 3 miljoen mensen liep ik mee met het kruis. Volgeling van Jezus, die zegt Gods Zoon te zijn, Koning van de Joden. Het werd een bijzondere tocht, die voor Jezus eindigde aan een schandpaal, aan een vloekhout. Hij stierf aan het kruis, voor onze zonden, was zijn verhaal. De Gekruisigde, Het Lam van God, Christus. Wat een avond…

Paasmorgen, drie dagen later. Ik zit in de kerk, daar waar de volgelingen van Jezus zouden samenkomen. Geen 3 miljoen mensen. Ik was ook thuisgebleven. Jezus had het eerder ook tegen mij gezegd: ‘Moet je ook niet gaan?’. Ja, het spektakel was toch afgelopen, dacht ik nog. Wat rest nog. Volgend jaar weer, met nieuwe sterren…

Maar ik was toch maar gegaan. Pasen stond op het program. Er kwam een man de preekstoel op, Paulus was zijn naam. Rustig keek hij me aan en toen begon het. ’Als je nu met Christus uit de dood bent opgewekt, streef dan naar wat boven is, waar Christus zit aan de rechterhand van God. Richt je op wat boven is, niet op wat op aarde is. Je bent immers gestorven, en je leven ligt met Christus verborgen in God. En wanneer Christus, die je leven is, verschijnt, zal ook jij, samen met Hem, in luister verschijnen.’

Met Hem gestorven, met Hem leven? Ik begreep er niet veel van en wilde meer weten. En toen zag ik het. Plotseling. De betekenis van Kerst, kruis én opstanding. Dat je die gebeurtenissen niet los van elkaar kunt zien. En dat Jezus niet zomaar een martelaar is. Hij is Gods Zoon en de Verlosser van de wereld… Zoals dat bord me wel eens aangesproken had, het kwam nu weer in mijn gedachten. ‘Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.’

Jezus moest komen, het kon niet anders. Veel gedachten schoten door m’n hoofd. Ook die van een paar dagen terug: The Passion. Stil werd het aan het einde van de kruisweg. Het spektakel was afgelopen toen Jezus achter een grote steen in het graf werd gelegd…

Maar nu was alles toch anders. Een nieuwe morgen. Een leeg graf. Pasen. Jezus, de opgestane Heer, is het Lam van God. Vergeving van zonden, genade. Overweldigend. Over liefde gesproken! Waar heb ik het aan te danken?!

Iemand naast me stootte me aan. "Wat een wonder hé? Nu zijn er nog veel vragen. Pasen is nog maar het begin, alles wordt nieuw." Ik knikte en zag nog net hoe Paulus me aankeek toen hij met een vriendelijk gebaar de kerk verliet. Een ander lied schoot me te binnen. Ik kon niet anders dan nog even blijven zitten, stil, met gevouwen handen, in verwondering, eindeloze verwondering...

Dank sei dir Herr, Dank sei dir Herr,
segne das Glück, segne den Tag,
Vater der alles vermag.
Lasse dein Antlitz über uns leuchten in Ewigkeit,
Gib uns die Liebe und Treue für alle Zeit.

Met Hem gestorven, met Hem leven in een nieuw leven. Elke dag, uit Zijn kracht, ook vandaag en in de nieuwe week. Hij bewaart ons bij Zijn Woord, en de erfenis. Tot de grote dag van Zijn komst. Dan zal alles nieuw zijn.