Moed
We kijken in ons dorp een beetje met angst en beven naar het parkeerbeleid, denk ik. Alles hangt zo meteen, net als anders, af van de juiste communicatie.
Waarom lijkt het erop, dat het niet om het bouwen gaat of het aantal woningen maar meer om het geld. Het lijkt wel meer om de achterliggende gedachte. Net als bij de stikstof of de elektrische auto’s.
We weten allemaal dat we straks op waterstof gaan rijden, maar we moeten propaganderen dat we eerst elektrisch moeten rijden, maar vergeten even dat er dan wel genoeg laadpunten moeten zijn, met stroomtoevoeroplossing. Of van het gas af moeten en geen andere mogelijkheden kunnen bieden.
Maar, beleid is beleid. Dat geldt voor onze nationale overheid maar ook onze plaatselijke overheid doet er niet voor onder.
Het project de Bloem moet af, het plan voor optoppen van de Remise wordt in de la gelegd en de Christinalaan moet worden door getrokken. De huizen aan de Oranjelaan moesten al worden aangekocht voordat ze zijn gebouwd, omdat er een weg moest komen. Straks mag iedereen meepraten in het plaatselijk referendum. Dat moet er zeker komen. Al komt het nu wel aan op de juiste uitleg. We kunnen niet niks aan ons parkeren blijven doen. Iedereen wil de auto voor de deur zetten…... Er moet iets gebeuren.
In Katwijk aan Zee is men al aan het nodige gewend, alhoewel men daar ook vreemd opkeek met zo’n dure parkeergarage en schaarse parkeerplekken dat niemand tijdens mooie zomer-zondagen hoefde te betalen, maar dat vooral de ouderen heel lang niets wisten over hun parkeerkaart. Krijgen we hem wel of niet. Elke eurocent is er toch een teveel. Dat is mensen in het ongewisse laten of geld van de gemeenschap weggooien. Misschien is alleen dat zich realiseren al op zijn plaats.
Evenals een nieuw parkeerplein achter de Hoftuin ontwerpen met prachtige bomenrijen, als er ook kermisattracties op moeten komen. Foutje, bedankt. Nu leggen er weer andere mensen beslag op……
En een ritje- lees leuk uitje- naar Leiderdorp of Leidschenhage en het parkeren daar, kost je niets en je hebt elke winkel die je hebben wilt.
Er verandert veel in de Hoftuin. Het Hoftuinjournaal bekijken is absoluut een feest. De bloemenzaak stopt ermee. Jan Peursem gaat met pensioen en weer een andere eigenaar voor de keurslagerij. Er verdwijnen nog enkele andere ondernemers. Dat neemt niet weg dat het bestand kleiner wordt en de zorgen groter.
Dat hoeft niet, want angst is een slechte raadgever. Je moet eerst ergens tegenaan lopen om het licht te zien en een nieuwe weg in te slaan. En om bij de gezegdes te blijven: als er ergens een deur dichtgaat, gaat er ergens anders weer een deur open. Als een het kan weten ben ik het. Doorgaan en proberen niet de moed te laten zakken, want je kan beter 10 keer je broek laten zakken dan 1 keer de moed!