Goeiendag neef
Wekelijks in deze krant de mailwisseling tussen Katwijkers Daan en Martin over wat hen bezighoudt.
aan: daan@watermail.com
van: martin@watermail.com
onderwerp: Goeiendag neef
Ha Daan,
Vandaag luisterde ik weer even naar Maria Callas. Wat een tijd was dat. Het magistrale ‘J’ai perdu mon Eurydice’ uit de Orphée et Eurydice-opera, de vierde acte, van Christoph Willibald Gluck. Ja, wat een geluk! Tussen al die herrie van vandaag de dag, waar jij over sprak. Of ‘Una voce poco fa’. Ik moest even opzoeken wat het betekende: ‘Een stem zojuist’ gaf het vertaalprogramma op de computer aan. Nou, dat is zéker een stem die ik zojuist gehoord heb, die ging helemaal van fá fá fá falderá de hoogte in. Het is uit de Barbier van Sivilia (Il barbiere di Siviglia) van Gioachino Rossini. Prachtig, prachtig. Ik zie het André Rieu zo opvoeren.
Maria Callas, ze kon geen stap verzetten als al die fotografen met gabardine jassen en grote flitslichten om haar heen dromden. Ze heeft nog eens een tournee gemaakt in Nederland waarbij ze logeerde in de Beukenhof in Oegstgeest. Ze deed het niet voor minder.
Ach, waar is die tijd gebleven, van de grote diva’s. Ja, Daan, ik weet nog niet waar ik heen mot met die mail van me dit keer, maar ik wil maar zeggen: het is allemaal voorbij. De wereld is te groot geworden, we kijken nergens meer van op. En ik zie dat Katwijk met een inhaalslag bezig is, de wereld sijpelt binnen, als daar op zondag op de boulevard oldtimers worden gepresenteerd. Het mot niet gekker worden. Op zondag. Vroeger had alleen de dokter zo’n oldtimer, maar die haalde die op zondag alleen uit de garage voor een spoedgeval. Dan had-ie alle ruimte, want verder waren er geen automobielen. Zelfs de kolenboer deed het nog met paard-en-wagen. En de barbier had nog zo’n ouderwets scheermes. Dat doen ze nou ook weer na, want je kan je baard daar laten knippen in de stijl van Mesdag. Maar het is toch anders. Want Mesdag mailde niet. Die had alleen zijn penselen. En een kroontjespen. De tijd van de ganzenveer lag al ver achter hem.
Tot mails maar weer,
Martin
Het dorp Katwijk op Chinees porselein
Het is duidelijk te zien: het dorp Katwijk, met links de vuurtoren, nog in de duinen, en rechts de kerk, met daaromheen de vissershuizen. Tussen vuurtoren en kerk drie rechthoeken. Misschien dat dat schepen zijn die op het strand liggen, want de middelste heeft een vlaggetje. Strandtenten kunnen het niet zijn, want het toerisme moest nog worden uitgevonden. Verder zien we een boer met een koe aan een lijn en nog twee mensen.
Door Leendert de Vink
Een porseleinen bord, gemaakt in China rond 1720. In 1982 werd het opgedoken uit de Oost-Chinese Zee. In 1725 zonk daar een Chinese jonk die onderweg was naar Batavia. Een deel van de lading was voor de Nederlandse of Europese markt bestemd, een deel voor de Indonesische of Aziatische markt.
Hoe kwamen ze aan deze afbeelding van Katwijk? 'De kerktoren en vuurtoren zijn ooit onderwerp geweest van een Hollands schilderij dat in Decima terecht is gekomen. Het diende als motief om een kopie te maken voor de porseleinmakers die in het zuiden van China tijdens de regering van keizer Kangxi en diens opvolger Yongshen werkten voor een internationale markt.' Aldus John Kleinen, die ik hierover mailde en die er een artikel over schreef: 'The Ca Mau Shipwreck, 1723-1735'. Mijn collega Lam Ngo kwam het bord bij hem tegen en zei over het dorp aan zee: 'Je kunt het zien of niet.' Ook te lezen op
www.huizezeezicht.nl waar u kunt doorlinken naar het artikel.