Onze stille kracht
'Is goed' of 'Doe ik'.
Dat waren meestal de korte bondige antwoorden die we kregen als we hem vroegen een foto te maken. Nee, we waren niet van de lange mailwisselingen. Dat was ook nergens voor nodig. We vroegen hem, te pas en te onpas, bij nacht en ontij, een foto te maken voor de krant. Hij stond altijd klaar. Zelden deden we tevergeefs een beroep op hem.
In het begin verliep het contact nog telefonisch en hadden we mondeling contact. De laatste jaren steeds vaker via e-mail. Zeker nadat hij ook mail op zijn telefoon kon lezen. In het begin was het nog een beetje wennen aan elkaar. Maar na verloop van tijd had hij aan een half woord genoeg. Hij wist inmiddels wel hoe we de foto graag wilden hebben. Staand voor de voorpagina, liggende voor binnenin de krant, tenzij de foto paginagroot wed afgedrukt.
Hij was geen man voor de voorgrond, maakte zijn foto het liefst zo stil en rustig mogelijk. Alleen als het moest, vroeg hij de geportretteerde zich te plooien naar zijn wens. Hij sprak rustig, bedachtzaam. Zoals hij vaak ook zijn foto's maakte. Het liefst beschouwend, hoewel dat niet altijd kan bij 'nieuwsfotografie'.
Adrie was onze stille kracht, al meer dan vijftien jaar. Bescheiden op de achtergrond. Met weinig woorden; hij liet liever zijn foto's spreken. Honderden. We gaan hem missen, onze stille kracht. Adrie is niet meer. Hij overleed afgelopen maandag- op dinsdagnacht.
Wij wensen zijn familie heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.