Gevoel (slot)
Ik heb van mijn wederhelft te horen gekregen dat ik doorsla met het te gedetailleerde verslag van het trauma aan mijn linkerhand en ik heb besloten om er met deze column een eind aan te breien.
Wat wel jammer is, want ik ging graag naar Otto, een heel kundige en sympathieke man, waarover ik in meer detail had willen vertellen. Maar ze heeft wel gelijk denk ik.
In het kort kwam het er op neer dat het herstel van mijn hand in fases verliep.
Fase 1 met de hoogste prioriteit was het onder controle krijgen van de ontsteking met antibiotica, het geen ongeveer anderhalve week duurde.
Fase 2 was het zorgen dat de wond weer goed dichtgroeide en dat duurde iets langer, ik schat een maand vanaf de operatie waarin mijn zenuwbanen weer aan elkaar genaaid zijn.
Er is geen garantie op succes
Terwijl fase 3 nog niet was afgerond kon ik al beginnen met het zorgen dat ik mijn vinger weer normaal kon bewegen met een soort van rek- en strekoefeningen en in een later stadium, na het helen van de wond, moest het littekenweefsel, wat nogal stug was, zes keer per dag gemasseerd worden.
De in mijn ogen belangrijkste fase, het terugkrijgen van het gevoel, is een langdurige en onzekere fase die tot twee jaar kan duren en er geen garantie is op succes. Deze fase moet het ook doen zonder de ondersteuning van Otto; ik had zowaar een beetje gemengde gevoelen toen Otto duidelijk maakte dat het verder zonder hem moest.
Maar zoals al eerder gemeld, is mijn zwager er mee weggekomen, maar dat heeft wel twee jaar geduurd, Ik ben positief over het verloop en er zit een beetje gevoel in te komen, maar de verwarming laat nog te wensen over, want na een rit op de fiets is mijn linker wijsvinger altijd een paar graden kouder dan de rest van mijn vingers.
Johan Hamert