Miniatuurtje
Foto's roepen herinneringen en andere beelden op. Kleine gebeurtenissen, vergeten ontmoetingen. Adri van Beelen beschrijft ze in miniatuurvorm.
‘Un miracle’
Op 7 oktober 1944 was Neeltje 15 jaar en schreef ze in haar dagboek dat ze nog dagelijks dacht aan het ouderlijk huis in de Vuurtorenstraat. ‘Die heerlijke bedstee, de geweldige koof en het kleine, maar gezellige keukentje. Je kunt het je niet voorstellen, maar sommige buren vonden het fijn dat ze weg moesten voor de grote afbraak van het dorp. Zij dachten zeker dat ze in een paleis terecht zouden komen.’ Maar in Eelde kregen ze een huis als alle andere huizen, met dit verschil dat je niet zomaar even naar strand kon lopen. Ze schreef: ‘Hier in Drenthe hebben ze geen strand, alleen bos, heide en moeras. De mensen zijn wel aardig hoor. Je kunt het slechter treffen.’ Van iemand die geëvacueerd was naar Overijssel hoorden ze dat de evacuees daar als uitschot werden beschouwd. Het was wel jammer dat haar buurmeisje Janna er niet was. Zij woonde nu in Paterswolde. Niet ver, maar toch nog een half uurtje lopen. Neeltje hoopte dat ze na de oorlog weer terug konden naar Katwijk, al zou ze niet weten waar ze moesten gaan wonen. Alle straten langs de kust waren weg. ‘O, soms zie ik die mooie straat in gedachten voor me. Zoals ik ‘m zag vanaf de vuurtoren, van boven. Je keek zo op de daken en de binnenplaatsjes, op strand en de zee. En in de verte stond de kerk, wit en fier als altijd. Wat een vredig tafereel was dat. Dat zal voor altijd in mijn geheugen zijn.’
En op een dag in juli 2021 zag ze die straat pas weer terug. Ze was al 92 jaar en nooit teruggekeerd naar Katwijk. Ze was gehuwd met een Fransman en heette nu madame Cornelia Dupont. En toen, op een zondag, trof ze een fotoboekje aan op een brocante op de Place de la Mairie in het dorp. Een fotoboekje uit Holland. En daarin zat die foto, háár geheugenfoto van de Vuurtorenstraat. ‘Het is een wonder!’ riep ze uit. ‘Un miracle!’ En ze had het gevoel dat de cirkel nu rond was. De cirkel van haar leven.