Column

Trapavondje

Het lijkt me een gevalletje van zinloos vandalisme. Onverlaten hebben onlangs een flink deel van het houten hekwerk naast het nieuwe fietspad Vlaggeduin vernield. Ongetwijfeld gebeurde dat moedwillig en kost deze vernieling de gemeenschap handenvol geld.


Dit soort wandaden is nogal klassiek van aard. Het bericht, ditmaal van commentaar voorzien door de onthutste wethouder Rien Nagtegaal, hangt doorgaans van clichés aan elkaar. Zo vindt de wethouder de moedwillige sloop van het hek onacceptabel en zonde van het geld. Zinloos noemt hij het gelukkig niet, alsof er daarnaast ook sprake zou kunnen zijn van zinvol vandalisme.


Dan zijn we aanbeland bij de onverlaten, want dat zijn het toch? Net als de wethouder kies ik gemakshalve voor het meervoud, ook al ben ik net zo min als Nagtegaal getuige geweest van deze zinloze daad. En ik vermoed de meesten van u ook niet. Maar zo’n omvangrijke sloopklus vat je meestal niet in je eentje aan. ‘Lol trappen’ doe je doorgaans in gezelschap, waarbij de ene schopper de andere probeert te overtroeven.


Moedwillige sloop hek onacceptabel en zonde van het geld


Ondertussen word ik alleen maar heel verdrietig van de kapotgemaakte nieuwe hekken. Nog los van de gevolgen van de verkeersveiligheid, want die hekken stonden er naar ik mag aannemen niet alleen voor de sier. Daarnaast bedragen de oplapkosten een slordige 2.500 euro. ‘Van onze belastingcenten’ ben ik al snel geneigd te denken.


Tenzij de vaderlijke oproep van wethouder Rien succes heeft en de baldadige hekwerkers zich alsnog schuldbewust bij de politie melden. In dat geval valt er wellicht nog wat te verhalen op de slopers, die er mogelijk vanaf komen met een schrobbering en een gepeperde rekening voor een niet al te geslaagd trapavondje.


Mochten zij in het vervolg hun leven beteren, dan is de samenleving daarmee nog niet uit de brand. Want ik vermoed dat er achter elke lichting bekeerlingen alweer een nieuwe generatie slopers-in-spe staat te trappelen om haar slechtste beentje voor te zetten. Het hek is nog steeds van de dam.


Maar om heel eerlijk te zijn was ik op mijn zestiende geen haar beter. Bij gebrek aan houten paaltjes vierde ik mijn onlustgevoelens bot op weerloze houten schoolstoeltjes, die ik zogenaamd per ongeluk van de tafeltjes stootte. De schade liep weliswaar niet in de papieren, maar het principe blijft hetzelfde.


Tim Timmert