Miniatuurtje
Foto's roepen herinneringen en andere beelden op. Kleine gebeurtenissen, vergeten ontmoetingen. Adri van Beelen beschrijft ze in miniatuurvorm.
De waarzegger
Het is een schitterende, zeg maar glanzende dag in 1962. Maar het kan ook 1932 zijn. Tijd is een relatief begrip. Lief en geduldig triomferen de gebouwen van het vissersdorp over zichzelf, ze staan rijkgeschakeerd als grootse kunst achter elkaar en naast elkaar. Als een spiegel van de geschiedenis, adembenemend en magistraal.
Een ieders hart springt open van zulk een gloed. De jongeman loopt, de aangename aanblik van zijn dorp koesterend, naast de waarzegger over de hoge straat en staat stil om het wonder van de architectuur te aanschouwen. Geïnteresseerd volgt de waarzegger zijn blik. Hij opent zijn mond en zucht.
‘Over honderd jaar,’ zegt hij. ‘Over honderd jaar…’ De zin stokt. Het lijkt of de oude man niet verder kan spreken.
‘Ja, wat bedoelt u?’ vraagt de jongeman. ‘Wat wilt u zeggen? Over honderd jaar wat?’
De waarzegger schudt het hoofd.
‘Nee,’ zucht hij. ‘Het is te erg, het is te wreed,’ zegt hij dan.
De jongeman begrijpt hem niet. Hij begrijpt de man bijna nooit. Deze man die zulke vreemde dingen kan voorspellen. Deze man die de toekomst voorspelt.
‘Het is net als dat verhaal in het Nieuwe Testament,’ zegt de waarzegger. ‘Jezus vertrok uit de tempel. Zijn leerlingen zeiden hoe mooi ze de gebouwen van de tempel vonden. Hij antwoordde: "Kijk nog maar eens goed, want er zal geen steen van op de andere blijven staan. Alles zal tot de grond worden afgebroken".’
Met tranen in de ogen kijkt de jongeman naar zijn dorp. ‘Alles?’
De oude man knikt en wijst. ‘Misschien niet de Nieuwe Kerk. Misschien blijft die, in tegenstelling tot de tempel uit het Bijbelverhaal, nog wel staan. Maar wie weet voor hoe lang? In Katwijk kun je alles verwachten. Wij verdragen geen schoonheid. Schoonheid is te aards, schoonheid kost geld, met de schoonheid van gebouwen kun je geen vis vangen.’
Ze lopen verder, dwars door het decor van hun heden. Maar eens zal dit hun verleden zijn.
Vis op het droge
Het was afgelopen zondagochtend wel even twee keer kijken tijdens de ochtendwandeling met hond Koen. Want er lag een heuse bronzen vis op de stoep voor een woning aan de Jozef Israëlsweg in Katwijk aan Zee.
Die vis is daar niet zelf heen ‘gezwommen’. Waarschijnlijk als kwajongensstreek waarbij de vis is weggehaald bij het waterkunstwerk op het Andreasplein. De vis is, na melding gemaakt te hebben bij de gemeente, weer meegenomen.
Op FB roept de politie de ‘daders' op zichzelf te melden.