‘Blij om mij directeur te mogen noemen van deze fantastische school’
Nieuwe directeur Leo Kannerschool Oegstgeest
Per 1 januari is de huidige locatiedirecteur van de Prof. Dr. Leo Kannerschool aan de Hazenboslaan in Oegstgeest, Douwe Splinter, met pensioen gegaan. Vanaf augustus 2011 gaf hij leiding aan deze dynamische school voor voortgezet speciaal onderwijs voor leerlingen met een autismespectrumstoornis. Hij heeft het stokje doorgegeven aan Anika Remerij, die hiervoor als adjunct-directeur aan het Katwijkse Andreas College verbonden was.
Met pijn in het hart neemt Douwe Splinter afscheid van de school én de leerlingen waarvoor hij zich met hart in ziel heeft ingezet, en waarvoor hij met een prettig soort onverschrokkenheid allerlei activiteiten en mogelijkheden wist te realiseren.
Zo was hij voortrekker in het proces om de Kannerschool-leerlingen daadwerkelijk vmbo-eindexamen te laten doen, en beijverde hij zich ervoor dat de bovenbouw-leerlingen leerden zelfstandig naar school te komen, zonder gebruik te maken van een taxibusje. Ook zette hij zich met niet aflatende gedrevenheid in voor het vinden van leer- en stageplekken buiten de school, om zijn leerlingen zoveel mogelijk met de buitenwereld in aanraking te brengen en op te leiden voor een plek in de maatschappij.
‘Bewogen jaren’
‘Het zijn inderdaad bewogen jaren geweest, met als constante factor een jaarlijkse forse groei van het leerlingenaantal. Toen we onze intrek namen in dit gebouw, in 2008, hadden we tachtig leerlingen. Nu zijn dat er meer dan driehonderd.’
De groei had tot gevolg dat er de laatste jaren ook veel tijd en energie is gestoken in de zoektocht naar een nieuw gebouw, al dan niet op dezelfde locatie. ‘Helaas is daar nog steeds geen definitief zicht op.’
Toch is Douwe Splinter tot en met de laatste dag met heel veel plezier naar zijn werk gegaan. ‘Je moet altijd positief zijn, kansen zien, en verder kijken.’
Hij is blij dat hij in Anika Remerij een even ‘onverschrokken’ opvolger heeft met dezelfde energie die hij van zichzelf kent. ‘Ze weet wat ze wil en zal daar ook voor gaan. Daar ben ik erg blij mee!’
‘Met passie en plezier’
Remerij, op haar beurt, voelt zich op haar plek op de Kannerschool. ‘Ik ben blij dat ik mij directeur mag noemen van deze fantastische school. Douwe Splinter heeft hier met veel passie en plezier leidinggegeven. Mooi dat we de afgelopen maanden de tijd hadden om veel over de Kannerschool en zijn geschiedenis te praten. Mede door deze fijne overdracht kijk ik, samen met het team, uit naar een mooie toekomst voor onze leerlingen. Ik vind het belangrijk dat onze leerlingen weten dat ze ertoe doen en wij ze zullen helpen om te slagen in de samenleving.’
Nieuwe Opleidingsschool; voor nóg beter onderwijs…
Reactie n
De discussie rondom de sloop en de nieuwbouw van de Christelijke Opleidingsschool loopt al een tijdje. Dat is een goede zaak; het college van burgemeester en wethouders zal straks een weloverwogen besluit moeten nemen en dan is het goed om de belangen van voor- en tegenstanders van sloop en nieuwbouw goed af te wegen.
Na kennis genomen te hebben van de gestarte petitie en het daarmee samenhangende stuk in De Katwijksche Post van 14 januari jl., kan ik me toch niet aan de indruk onttrekken dat argumenten om dit gebouw te behouden sterk samenhangen met de nostalgie van de eigen basisschooltijd.
De schrijvers van het artikel van 14 januari blikken terug en constateren dat ze, ruim veertig jaar geleden, op de school een heel goede tijd hebben gehad. Dat is mooi om te lezen.
Inderdaad wordt er op die school al vele jaren heel goed onderwijs gegeven. Bestuur en Raad van Toezicht van Stichting Prohles zijn dan ook terecht trots op de leerkrachten en directies van al onze scholen.
Onderwijs sterk veranderd
Onderwijs is een vak apart. Met veel gedrevenheid geven onze leerkrachten dagelijks het allerbeste van zichzelf om kinderen het beste onderwijs te bieden. Dat onderwijs is in de afgelopen jaren sterk veranderd. Steeds meer gaan kinderen hun eigen leerweg in en differentiatie in de klas en in werkvormen is gemeengoed geworden. Leerkrachten en leerlingen ontwikkelingen zich en onderwijsbehoeften en zorg voor leerlingen is in de afgelopen jaren sterk aan het veranderen.
Nostalgisch terugblikken
De schrijvers van het artikel blikken nostalgisch terug naar hun eigen schooltijd, ruim veertig jaar geleden. Maar daarbij gaan ze voorbij aan het feit dat tijden toch echt veranderen, ook in Katwijk.
Gebouwen uit 1955 met een indeling van 65 jaar geleden, kennen sterke beperkingen als het gaat om die onderwijsontwikkeling. Onderwijs van veertig jaar geleden is heel anders dan hedendaags onderwijs.
Ja; er wordt heel goed onderwijs gegeven. Gelukkig! En ja: dat staat of valt met de kwaliteit van de leerkrachten.
Maar we willen méér dan goed onderwijs; we willen het béste onderwijs voor onze kinderen. Kwaliteit van leerkrachten is daarvoor bepalend, maar ook de omgeving waarin leerlingen en leerkrachten moeten werken, is bepalend.
Ruimte en vooral ruimtegebrek beperken die mogelijkheden. En dus kunnen we in de huidige Christelijke Opleidingsschool nu al niet voldoen aan de vraag van leerlingen en leerkrachten.
Goedkoop en populistisch
Maar omdat de wereld niet stil staat zal dat over tien, twintig en dertig jaar steeds sterker gevoeld worden.
Om dan valide argumenten rondom ruimte en ruimtegebrek, een trukendoos te noemen is een goedkope, populistische manier om het belang van de huidige en toekomstige generaties kinderen te bagatelliseren.
Het voorbeeld van de buitenspeelruimte is een goed voorbeeld; terugbrengen van de oorspronkelijke ruimte door het slopen van de huidige aula, speelzaal voor de kleuters en enkele recentere lokalen, kan alleen als daarvoor iets anders in de plaats komt. Dat levert dus niets op. En kijk dan eens naar de mooie, ruime en groene schoolpleinen van de Farèlschool, de Marnixschool of de Willem van Veenschool. Licht en ruimte!
Eigentijdse werkomgeving
Deze discussie blijft gaan over de afweging of stenen en nostalgie belangrijker zijn dan het beste onderwijs in een eigentijdse en gezonde werkomgeving.
Ik ga voor dat laatste, maar dat was vast al wel duidelijk.
Ongetwijfeld zal mijn stellingname reacties oproepen. Ik zal daar niet meer via de krant op reageren; veel meer waarde hecht ik aan een persoonlijk gesprek.
Dus als Leendert de Vink en Adri van Beelen dat aandurven: mijn deur staat open.
Rindert Venema,
directeur-bestuurder stichting Prohles