Licht aan het einde van de tunnel
O
nze minister-president ziet licht aan het einde van de tunnel, zei hij afgelopen dinsdagavond tijdens de coronapersconferentie. Maar oh, wat is die tunnel lang! En hoe langer een tunnel, hoe moeilijker om een lichtpuntje in de verte te zien.
‘Ik zie licht aan het einde van de tunnel.’ Rutte bedoelde dat vast heel positief. Hij wilde ons ongetwijfeld een ‘hart onder de riem steken’. Want licht zien aan het eind van de tunnel is een positief iets. Tenminste, daar ga ik van uit.
Het is een uitspraak die gebruikt wordt wanneer er beterschap op komst is, wanneer er goede vooruitzichten zijn. Vanuit het donker gaan we naar licht.
We associëren donker dus met iets negatiefs en licht met iets positiefs. Gek eigenlijk, want als het donker is slapen we en rusten we uit. Hoe kan dat nu negatief zijn? Hoewel slapen tegenwoordig verdraaid lastig is, vanwege coronazorgen.
Maar in ons dna zit blijkbaar ingebakken dat donker een negatief iets is. In het donker gebeuren dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Weerwolven, vampiers en rondvliegende heksen om maar eens wat zaken te noemen waar al eeuwenlang griezelverhalen over worden verteld.
Als kind keek ik vroeger voor het slapen gaan onder mijn bed om te checken of er niet een monster onder zat. Het was zaak om met een fikse sprong op je bed terecht te komen en dan hangend over de rand heel voorzichtig onder het bed te gluren.
Nog beter was het om mijn broer zover te krijgen, dat hij keek. Maar ja, die trapte daar lang niet altijd in.
Ik kijk nu niet meer onder het bed, maar rijden in een tunnel doe ik niet voor mijn plezier. En bij het zien van licht aan het einde van zo’n tunnel, ontsnapt mij vaak een kleine zucht van opluchting.
Dus vandaar ‘licht aan het einde van de tunnel’. Die uitdrukking stamt overigens uit het Engels, vond ik op Internet in een artikel van Marc de Coster. Zo zou de Amerikaanse dichter Robert Lowell (1917-1977) in de jaren veertig van de vorige eeuw het volgende geschreven hebben: ‘If we see light at the end of the tunnel it's the light of the oncoming train.’
Auw! Dat klinkt helemaal niet positief!
Misschien moeten we ons aansluiten bij een uitspraak van Marc de Hond (1977-2020). Hij schreef het boek ‘Licht in de tunnel’. In dat boek vertelt hij over kanker. Met daarin de uitspraak: ‘We wachten niet tot het licht aan het einde aan de tunnel, maar we hangen zelf de lampjes op.’
Laten we proberen toch kleine lichtpuntjes te vinden in de langere lock down die ons te wachten staat. Mocht u suggesties hebben voor kleine lichtpuntjes, stuur ze dan vooral door.
criticast@katwijkschepost.nl