Schoot
Ik wilde dat ik een ander verhaal kon vertellen dan vorig jaar. Dat we elkaar konden begroeten tijdens Rijnsburg Klassiek of een van de Nieuwjaarsbijeenkomsten. Even elkaar stevig vastpakken. We kijken er zo naar uit. En dan heb ik het nog niet eens over onze naasten, onze familie. Soms woonachtig in hetzelfde land, maar elkaar al twee jaar niet kunnen ontmoeten. Dat doet iets met een mens.
Het lijkt ook wel of mensen steeds paniekeriger worden. En dan die rare bozige reacties. Of je moet je mondkapje nog eerder opzetten of vooral niet te dichtbij komen. Maar dan op een toon waar het in China van gaat onweren. Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik denk, als iemand nu gaat zeuren, dan doe ik ze wat. Zo hoppa. Het is een raar gevoel wat we helemaal niet willen. De Duitsers hebben er een goed woord voor, we voelen ons ‘unheimisch'. Niet op ons gemak. We hebben allemaal behoefte aan vriendelijkheid, warmte, geborgenheid, ons veilig voelen. Een warm plekje om weg te kruipen.
Dan is het heerlijk als je mooie herinneringen hebt en deze voor jezelf kan ophalen. Ik herinner me dat we vroeger een huis hadden met hoge ramen en brede vensterbanken. Daar kon je een kussen inleggen en dan wegdromen. Naar buiten kijken, naar de gracht, het water en de eendjes.
Of bij mijn opa en oma. Daar was het altijd veilig. Een kleine woning waar gelijktijdig twee onderduikers zaten en een Duitse militair was ingekwartierd. Waar een eettafel middenin in de kamer stond met een pluchen kleed, waaronder allerlei kleine briefjes lagen en wel 20 stoelen omheen pasten.
Bij opa wist je, waar je je aan te houden had. Je gehoorzaamde. Punt. Streng maar rechtvaardig. En die warme glimlach en armen van oma. En die schoot, die was heerlijk. Die was zo groot, daar paste je als puber zelfs nog op, die groeide gewoon met je mee. Als ik de foto's van vroeger bestudeer, vraag ik me alleen af hoe dat ooit kon, want zo groot was ze echt niet. Het was het gevoel van geborgenheid en de wereld aankunnen. Het blijft je bij.
Al is het een rare tijd, we hebben ook nog genoeg om ons op te verheugen. Het wordt weer Kerstmis, de mooiste tijd van het jaar. Een tijd die, als we het willen zien, ons hoop geeft. Want we hebben allemaal die schoot, het wonder van de schoot van Maria. God nam het Woord en schonk zijn Zoon, door de schoot van Maria en legde het voor ons in een kribbe, voor iedereen in de wereld. Een geschenk als hoop voor een wereld van heil en vree.
Een lichtpunt voor ons allen.
Het is een rare onzekere wereld, maar in welke situatie u ook bent, wij hebben die schoot, die kribbe en het licht. Ik wens u mooie, warme en gezegende kerstdagen en een hoopvol 2022.