Vol verwachting
Er zijn van die data die je niet snel vergeet en je altijd bijblijven. Voor mij is dat vandaag, 2 december. Vandaag is het 27 jaar geleden dat mijn zus op jonge leeftijd overleed. Ook al was ze ziek, en wisten we dat ze niet oud zou worden. Toch kwam het bericht plotseling. Onze kinderen waren jong en geloofden heilig in Sinterklaas. Beseften gelukkig toen nog niet het verdriet van hun oma en ouders. Tussen het regelen van haar afscheidsdienst door, stond ik bij school om Sinterklaas en zijn Pieten welkom te heten. Hoewel voor mij de wereld even leek stil te staan, ging die voor alle andere mensen gewoon door.....
Dit beeld kwam deze week zomaar opeens bij mij naar boven. Heel even, als een soort flashback. Een mijmering dat de tijd snel gaat. Maar ook een mijmering van dankbaarheid hoe ik nu in het leven sta. Onze kinderen hebben inmiddels ook een gezin en de kleinkinderen mogen elke jaar bij opa en oma hun schoen zetten. En overgroot oma geniet. Vorig weekend zongen ze uit volle borst ‘Sinterklaas kapoentje’. Vol verwachting klopt hun hart als ze de volgende ochtend langs komen om te kijken of Sint en de Pieten zijn geweest. Natuurlijk zijn ze langs geweest. De schoentjes puilen uit met cadeaus en pepernoten. Het is een gezellige boel en met elkaar zingen en dansen we op de pepernotensamba.
Wat is het heerlijk om kind te zijn. Blij met een presentje en nog geen weet van al het verdriet en ellende in de wereld. Want die wereld staat op zijn kop. Dat is natuurlijk van alle tijden. Hongersnood, oorlogen, epidemieën, natuurrampen. Tussen al het coronaleed, vaccinaties, testen en boosterprikken door hoop ik maar dat Sinterklaas gespaard blijft. Voor al die gelovige kinderen die met spanning komende dagen uitkijken naar pakjesavond. Een gezellig familiefeest dat ook dit jaar ‘in het klein’ gevierd wordt.
Na de zoveelste persconferentie maken we ons op voor de laatste maand van het jaar. Weer met de nodige beperkingen. In de hoop code zwart in de ziekenhuizen te voorkomen. Om te voorkomen dat artsen een keus moeten maken wie wel of wie niet een plek op de IC kan krijgen. Dat is een worst case scenario, een onmogelijke keuze. Ik hoop vurig dat het niet zover komt. Dat we met z’n allen ons gezond verstand gebruiken. Dat mensen er van worden doordrongen dat geweld niet de oplossing is. Laten we de laatste weken van het jaar er met elkaar iets moois van maken. Vol verwachting kijk ik daar naar uit.
Houdoe.