Kletskassa’s
Als de display van mijn mobiele telefoon oplicht en zich laat horen, druk ik de groene toets in. Nog voor ik me helemaal gemeld heb, zegt een wanhopige damesstem; ‘Spreek ik met Ziggo'. ‘Nee, mevrouw helaas….' ‘Goed, u moet me helpen.'' ‘Maar mevrouw, ik ben niet van Ziggo'. ‘Oh, niet van Ziggo? Maar dan kunt u me ook helpen.' ‘Nou eigenlijk niet', zet ik meteen in. Ik zit voor een deadline, er moeten artikelen de deur uit en dan moet ik weg. ‘Mevrouw, u belt nu met de krant…,' probeer ik.' ‘Nog beter. U moet me helpen. Ik ben ten einde raad.' Er zit niet veel anders op dan te luisteren. Erop gooien, mocht beslist niet van mijn moeder, dus dat laat ik uit mijn hoofd. ‘Mevrouw, ik zit hier met een zieke man en we hebben geen televisie. Hij doet het niet. Er is iets met de aansluiting. En hij ligt maar op bed en ik kan hem niet al die tijd bezighouden en ze kunnen pas dinsdag.' Wat een warboel. Dit zijn hele slechte gesprekken voor mij. Meteen zit ik in de oplosmodes. Zijn ze helemaal gek geworden bij Ziggo. Het is vrijdagmorgen en die mensen zonder t.v. En dan tot dinsdag. ‘Heeft u een laptop?‘, probeer ik. ‘Ja, maar ik krijg daar ook geen beeld. Er komt gewoon niks door.' Ik probeer het nog een keer. ‘Heeft u leuke buren?’ ’Ja, maar die zijn er niet.’ ‘Waar woont u?’ ‘In Sassenheim.’ Nee dat red ik niet. ‘Krijgt u veel klachten over ze,’ gaat ze verder. ‘Nee, eigenlijk niet.’ ‘Maar ze kunnen ons toch niet laten wachten?’ zegt de mevrouw half huilend. Nog even en ik doe mee. Uiteindelijk besluiten we dat ze de zaak belt waar haar televisie vandaan komt. Waarom is er ook niet zoiets als een senioren hulpdienst. Een dienst die de corona check app opzoekt en die op hun mobiel zet, of ervoor kan zorgen dat de televisie het weer doet, de computer wordt gereset of even zegt, ga maar zitten mevrouwtje, we lossen dit op. Even een beetje begrip.
En nu komt Jumbo met het fenomeen kletskassa’s. Wat een geweldige vondst. Kletskassa's’ die eenzaamheid moeten tegengaan. Die ervoor zorgen dat mensen even terloops iets kwijt kunnen. Je komt er laagdrempelig binnen, even een babbeltje en je kan meteen een formulier met hulpvraag invullen. Je kan daarop aangeven dat er een lampje vervangen moet worden in huis, of dat je gewoon met iemand wil praten. De begeleidende stichting maakt daar dan vervolgens werk van. Bovendien zit er een dag of drie per week, een paar uur per dag, een medewerker van de organisatie om met de ouderen te praten of hen verder te helpen. Als er niemand zit, hangt de supermarkt bordjes op met ‘wel storen’, in de hoop dat iemand een gesprek aanknoopt met een oudere die daar zit.
Hoezo subsidiegesprekken, budgetaanvragen of overheidsbijdragen. Kletskassa’s. Hoe simpel kan het leven zijn.