Wij-gevoel (2)
Nou, dat was van korte duur, dat wij-gevoel waar ik het twee weken geleden over had. En Louis was nog wel zo goed gemutst voordat de wedstrijd begon. 'probleemloze poolfase, en we ontlopen toch maar mooi de poule des doods', legde hij mij nog eventjes uit voordat 'het echte werk' tegen Tsjechië zou beginnen.
Natuurlijk had ik zijn oranje shirt nog even netjes gewassen en gestreken. Ik bedoel, je wil er ook in het feestgedruis niet slordig bij lopen, nietwaar? Nou ja, misschien heb ik het wel fout gedaan. Had ik dat zweet van de vorige wedstrijden niet mogen wegwassen of zo. Want na de eerste tien minuten begon het kreunen en steunen, en het mopperen. En de rest, dat is geschiedenis, zoals ze dat deftig plegen te zeggen. En opvallend hoe snel dat wij-gevoel omsloeg. Van 'we zijn de beste' tot 'ze bakken er niks van' in minder dan een uur. En dan bij voorkeur de individuele spelers ook nog even afkraken. Die Malen die faalde bij een doorbraak, De Ligt met zijn rode kaart. Een coach die zijn speler uit het veld haalde onder de woorden 'meer dan een uur kan ie niet aan'. En natuurlijk iedereen die weer over De Boer heen viel. Want het ligt natuurlijk aan hem. Nooit aan 'ons'. Het is altijd 'we' worden kampioen en 'zij hebben verloren'. En dan is het ook meteen klaar.
De reclames, toch een beetje de spiegel van de volksziel volgden in datzelfde spoor. Van het ene op het andere moment geen samenjuichcommercials meer. Geen links, geen rechts. Gewoon weer hamsters. En de buren wisten niet hoe snel ze hun oranje vlaggetjes op moesten bergen. En met het verdwijnen van de vlaggetjes verdwijnt ook dat fameuze wij-gevoel, lijkt het. Straks toch maar eens kijken op Marktplaats hoe het met het aanbod van tweedehands juichcapes staat.
Zou ons wij-gevoel wel tegen een beetje tegenslag kunnen, zo vroeg ik me af terwijl ik na de wedstrijd mijmerend naar het onweer buiten keek en de nabeschouwers het hadden over de huilende hemel. Of voelen we ons alleen verbonden bij succes? Nee, dat denk ik niet. Tijdens de pandemie was er juist een wij-gevoel ondanks de situatie. En nu er weer meer mogelijk is, ontdekken we dat ook in ons eigen dorp het wij-gevoel nog leeft. De Oranjevereniging is al weer druk bezig met de Feestweek. Anders dan anders, zo begrijp ik, maar toch. Er zijn weer mensen die zich willen inzetten voor een mooi feest voor het dorp. Mensen die dat wij-gevoel niet alleen zelf hebben, maar ook willen delen. Oók als het tegenzit.
Ik geloof dat ik maar nieuwe vlaggetjes ga ophangen. Sámen met Louis als ie weer aanspreekbaar is...
Houdoe