Corona blues
We worden er dagelijks mee geconfronteerd: de coronacrisis. Ons hele leven draait inmiddels om dit mysterieuze geniepige virusje dat zoveel mensen al het leven heeft gekost. En voorlopig blijft dat nog wel even zo. Zeker nu we elkaar, ongewild natuurlijk, maar blijven besmetten. Dit virus is genadeloos en heeft zelfs de meest beschermde persoon op aarde weten te bereiken. Donald Trump. Nou dat zegt wel wat. Voor de meeste van ons gaat het leven gewoon door. Nou ja gewoon, met de nodige beperkingen natuurlijk, maar toch het gaat door. Voor een steeds grote groep mensen wordt het leven steeds moeilijker, vanwege de coronacrisis raken zij hun baan en inkomen kwijt. En als het echt tegenzit worden ze ziek. Gelukkig hebben we in dit land een gezondheidzorg die weet wat ze moet doen. Daarnaast een overheid die maatregelen durft te nemen. Maatregelen die we niet allemaal in dank afnemen en vaak ook om begrijpelijke redenen. Want zo’n maatregel zou maar eens het einde van je bedrijf kunnen zijn, of van je carrière. Daarnaast moet, voordat een maatregel wordt ingevoerd, half Nederland er iets over gezegd hebben. Tja, we zijn kennelijk allemaal inmiddels deskundigen. Bijna wekelijks komen er nieuwe maatregelen en aangezien het aantal besmettingen blijft groeien verwacht ik zelf de komende tijd zeer draconische. Een avondklok of een verplichting om echt thuis te blijven. De genadeklap voor onze economie hoor ik u denken. Zou kunnen, maar de geschiedenis leert ons dat we er altijd weer bovenop komen. Ik kreeg onlangs bij mijn drukker de verscheurkalender 2020. Niet de bescheur- maar verscheur. De kalender omvat de laatste drie maanden van dit jaar, die je nu al maar beter kunt verscheuren. Ik hoop van harte dat mijn drukker geen vooruitziende blik heeft. Ik ga namelijk toch echt mijn best doen om er nog wat van te maken.
Steeds meer mensen vinden 2020 een verloren jaar. Er zijn er bij voor wie het jaar niet snel genoeg voorbij kan zijn. Zo ontdekte ik onlangs in een appartement aan de Spinozalaan, tegenover de Dierenweide, een compleet winterlandschap, een kerstdorp. Kerst? Dat duurt nog bijna drie maanden. Alleen de kerstboom ontbrak. Nou die hebben haast dacht ik. De eigenaars keken stralend uit over hun winterlandschap achter hun raam. Ik weet niet of ik het goed zag maar het leek erop alsof ze met een groot glas dampende glühwein het resultaat stonden te bewonderen. Het moet nog echt herfst worden maar het is overduidelijk dat voor hen de kerstperiode niet snel genoeg komen. Tuincentra en winkels beginnen er ook al op in te spelen. Kerst is natuurlijk ook de mooiste tijd van het jaar. Ik ben er echter van overtuigd dat de komende kerst er heel anders uit komt te zien. Want van dat geniepige coronavirusje zijn we nog lang niet af.
Reageren?
uicatcher@gmail.com