Nieuwe Normaal
Soms heb ik wel te doen met Rutte. Alhoewel ik hem er ook wel eens van verdenk, dat hij heimelijk plezier beleeft aan zijn optredens met die bewegende mevrouw op de achtergrond. Datzelfde geldt voor De Jonge. De optredens van onze politici halen niet altijd een breed publiek, maar nu zijn ze toch nog altijd goed voor minimaal een miljoen kijkers. Succes verzekerd.
En toch, naast de mensen die ernstig te lijden hebben onder Corona, geeft het een raar soort onheilspellend gevoel. Iets wat boven ons hoofd hangt. Waar veel mensen zich ongelukkig bij voelen, terwijl we ook nog redelijk dingen kunnen blijven doen.
Toch worden naar mijn idee de lontjes van verschillende mensen wel steeds korter. We schijnen niet meer normaal tegen elkaar te kunnen zeggen; ‘Sorry, mag ik hier even langs of wilt u even een stapje opzijgaan?’ Nee, het moet van dik hout zaagt men planken. Liefst hard en recht voor zijn raap, zonder rekening te houden met wie men voor zich heeft. Hoewel dat natuurlijk nooit een situatie rechtvaardigt. U heeft vast zelf ook wel een voorbeeld.
Vorige week liep ik betrekkelijk vroeg in de ochtend door een van onze supermarkten. Het was nog niet druk en ik boog me net over een stelling, toen ik keihard een geagiteerde mannenstem achter me hoorde: ‘Dit is toch werkelijk waanzin. Ben ik vroeg, probeer ik alle mensen te ontlopen, die tegen me aan willen botsen, gaan ze hier de vakken vullen en kan ik nog geen kant op. Dat kan toch ’s avonds, dan gaan jullie maar wat langer door.’ De jongeman die eerst nog blij was met zijn zaterdag- of vakantiebaantje, stopte zijn handelingen en keek met grote ogen naar de keurig geklede nog niet eens zo oude man. Mijnheer is in deze te veel eer. Hij stamelde iets van dat ze zo snel mogelijk de vakken moesten bijvullen. Die verbijsterde blik van de jongeman! Soms denken we dat onze 17-jarigen heel wat mans zijn, maar het zijn toch ook nog maar kinderen. Gelukkig greep de manager die in de buurt was meteen in. ‘Sorry mijnheer, we gaan ’s avonds al langer door, maar niet alle producten kunnen dan worden aangeleverd. Daarom proberen we ’s morgens zo vroeg mogelijk te starten. We zullen er nog meer rekening mee proberen te houden.’
Toch lieve politici, hoe goed bedoeld ook; Stop met dat ‘Nieuwe normaal’. Natuurlijk willen we ons zo lang als noodzakelijk houden aan alle maatregelen. Het gaat om ons aller welzijn.
Maar ook al leven we in een tijd van ‘oneliners’, de snelle, korte begrippen, zeg niet dat het ‘‘t nieuwe normaal’ is, want dat bestaat niet. Als we straks weer mogen, willen we gewoon weer een hand geven, een kus, een knuffel en omarmen. Wij missen de warmte. Wij zijn geen volk van het nieuwe normaal. Nieuw is tijdelijk. Al was het alleen maar om gewoon weer te zeggen: ‘Sorry, jongeman, ik voelde me niet happy, maar zo had ik het niet bedoeld.’