Huidhonger
Ik weet niet of u hetzelfde heeft als ik, al kan ik me niet voorstellen dat ik de enige ben: ik heb huidhonger. Drie maanden terug wist ik niet eens dat het woord bestond en dat dit mogelijk zou zijn, maar dit nieuwe woord geeft precies aan waar het over gaat. Ik wil aanraken, voelen, knuffelen en fijnknijpen, het is maar net om wie het gaat.
Ik weet dat ik mijn handen mag dichtknijpen, dat ik me in vergelijking met zoveel andere mensen gelukkig mag prijzen en nog veel dingen normaal doorgaan, maar sinds de komst van de Corona is er ineens een raar emotioneel, donzen dekbed over me neergedaald. Je voelt hem niet als gewicht, maar wel in psychologische zin. Sorry heren, maar het lijkt een beetje een hormonale toestand, zo’n periode dat je geen zielige film, verdriet van anderen, pijn, eenzaamheid of armoede kunt zien. Het lijkt wel of de tranen super hoog zitten en dat je je tegen elke gebeurtenis moet wapenen. Natuurlijk is er genoeg om plezier om te hebben en te lachen, en al wil ik me net als velen van u groothouden en doen of er niets aan de hand is, maar ik ben niet van de afstand. Ik vind het erg dat als mijn familie jarig is, ik moet knikken, een elleboog aanreiken en zeggen: je weet het, het is niet anders. Ik vind het verschrikkelijk dat als mijn buurvrouw overlijdt, ik in de rij mag langslopen en mijn hand op mijn hart leggen, terwijl ik het liefst man en kinderen zou omarmen en zeggen wat hebben we drieëntwintig mooie jaren gehad en wat heb ik haar altijd bewonderd om haar liefde, humor en doorzettingsvermogen. Ik ben niet van het streamen van een kerkdienst omdat we niet bij de begrafenis van een vriend mogen zijn. Ik wil laten voelen en voelen hoe belangrijk de mensen om me heen zijn. Het is op het moment ernstig noodzakelijk, maar ik ben niet van het nieuwe normaal. De paniek in de ogen van mensen wanneer je te dicht in de buurt komt.
En gelijktijdig besef ik hoe mooi wij als mensen geschapen zijn, dat wij kunnen voelen met onze vingertoppen, maar ook met ons hoofd en hart. Ik kon met dominee Arenda Haasnoot meevoelen toen zij zondagmorgen bij Jan van den Bosch vertelde van haar poëziealbum met het gedicht van haar opa waarin hij alle liefde had gestopt, die hij voor haar voelde.
Ook mijn opa schreef in mijn poëziealbum. Een gedicht, net als hij van weinig woorden, maar alleen voor mij. ‘Lieve Teun, zing een deun, zing een lied en vergeet je opa niet.’
Nog steeds voel ik zijn veilige armen toen hij me verzorgde tijdens mijn kinkhoest en zijn grenzeloze liefde. We zullen het even moeten doen met onze herinneringen, de wetenschap en het doorvoelen van de prachtige dingen die we hebben meegemaakt. Maar als dit voorbij is……..dan ga ik als een gek mijn honger stillen. Wees gewaarschuwd!