Balans

18 mei 2020, 08:21

Het is me de tijd wel. Zo zitten we in een periode van festiviteiten, 75 jaar vrijheid, corso en feestweek en zo is het stop. Over en uit. En dan heb ik het nu nog niet eens over de verschrikkelijke consequenties. De zieken, overledenen, spanning, alle economische gevolgen voor alle bedrijven, onze sierteeltsector en nog veel meer.
Ineens zijn alle scholen dicht, sportscholen, restaurants, bioscopen en veel winkels met als belangrijk advies, blijf thuis! Als volwassenen kunnen we dat nog wel begrijpen, maar voor kinderen is het niet voor te stellen. Niet meer naar vriendjes, niet naar school, niet sporten. Waar moeten ze naar toe met hun energie en alle leerkrachten, waar zijn hun leerlingen. Een nauwelijks te bevatten opgave. Lesgeven via een beeldscherm, lessen voorbereiden en dan kijken of alle kinderen bij de les zijn. En dan gaan de scholen weer open, maar wel met gepaste afstand. Wat een geregel. Natuurlijk beseft iedereen dat het niet echt corona vakantie was, maar zo lijkt het wel als je toch weer naar school mag. We zijn door de gevolgen van die coronacrisis ineens in een andere wereld terecht gekomen. Met extra gevoeligheden, maar ook momenten waarop we elkaar weer op een nieuwe manier leren kennen. En zo probeert iedereen ervoor zich het beste van te maken.
Nou worden we al niet vrolijk van de situatie, maar sommige psychologen doen ons geloven dat het nooit meer wat met ons wordt. Zij vinden ons nieuwe kluizenaarsbestaan een lakmoesproef voor onze relaties en voorzien over negen maanden een geboortegolf én een piek in het aantal echtscheidingen. ‘De gevolgen zijn in ieder gezin zichtbaar. Een rustige vader trapt opeens woest een deur dicht; en die welbespraakte moeder die zichzelf altijd in de hand heeft, zet het op een snauwen. Wie niet oppast, verandert in een kruitvat… Lekker het terras op, barbecue met vrienden, sportschool, een dag werken zonder de kinderen, de vrijdagmiddagborrel: het kan niet meer. En je zit opeens iedere avond op de bank, alleen of met je man of vrouw zonder de passie van vroeger.’
Dat klinkt toch als een soort van troosteloos. Elkaar rennend door het huis achterna zitten is van een andere orde, maar dit klinkt wel heel triest.
Je leert elkaar op een nieuwe manier kennen, omdat we elkaar moeten helpen of niet terecht kunnen bij de mensen die ons dingen uithanden nemen die we niet zelf willen of kunnen doen. De kapper, de pedicure of de nagelstyliste. Eén hand is redelijk zelf te besturen, maar aan die andere hand is met het kwastje geen richting te geven. Nou, waar heb je anders een partner voor. Maar aan de andere kant komen ze er wel achter dat die nagelstyliste geen weggegooid geld is. Dus bloednoodzakelijk.
Onze balans na deze eerste periode, want we mogen tenslotte over een week weer naar het terras, barbecueën met vrienden en naar de vrijdagmiddag borrel.
Wij hebben elkaar nog niet de tent uitgevochten en er komt volgend jaar bij ons ook geen baby bij!