Caro van Egmond kijkt terug op een bijzonder DTS in Tasmanië
‘Mijn relatie met God is zeker sterker geworden’
Avontuur n Ze is alweer een maand thuis, maar denkt nog dagelijks terug aan haar reis naar Tasmanië en India. De 23-jarige Caro van Egmond stapte in september 2019 op het vliegtuig voor een Transformation DTS van de organisatie Jeugd met een Opdracht, ook wel Youth With A Mission (YWAM) genoemd. Reden van dit avontuur: Caro wilde haar relatie met God versterken.
Door Carin van der Spijk-Kralt
Caro is gelovig opgevoed. Op de middelbare school wist ze al dat ze meer over God en de Bijbel wilde leren.
Ze vertelt: ‘Na de middelbare school ging ik de studie Biologie en Medisch Laboratoriumonderzoek aan de Hogeschool Leiden doen. In 2018 ben ik afgestudeerd en gaan werken in het Klinisch Microbiologisch laboratorium van het LUMC. Tijdens deze baan merkte ik weer dat ik het verlangen had om meer met God bezig te zijn. Ik wilde er echt iets mee gaan doen. Na een zoektocht kwam ik bij de organisatie YWAM terecht. Dit is een jongerenorganisatie die trainingen aanbiedt met als doel het evangelie van Jezus Christus wereldwijd bekend te maken. Het enige wat ik wilde was naar een Engelssprekend land en een land met een andere cultuur. Het werd Tasmanië een eiland onder Australië.’
Voorbereiding
Op 21 september 2019 begon Caro aan dit toch wel spannende avontuur. ‘Voor het eerst alleen op reis en dan ook gelijk zo ver. Ik was best wel zenuwachtig. De reis ging via Abu Dhabi, Sidney om uiteindelijk na 33 uur in Hobart, de hoofdstad van Tasmanië aan de zuidoost kust, aan te komen. Op het vliegveld stond een staflid van de organisatie me op te wachten. Met nog twee anderen vertrokken we naar het terrein van YWAM. Het was begin van de middag en tijdens deze autorit kregen we een eerste indruk van het land. De base is een groot stuk land waar boeren werkzaam zijn. Onze groep bestond uit 14 studenten en kwamen uit 7 verschillende landen: 5 uit Canada, 3 uit Duitsland, 2 uit de Verenigde Staten, 1 uit Zwitserland, 1 uit Colombia, 1 uit Australië en ik uit Nederland. Ons onderkomen was in kleine huisjes waar ik met een aantal meiden deze periode heb doorgebracht. Al snel ben je aan elkaar gewend. Iedereen is ver van huis en weet eigenlijk niet wat ons te wachten staat. Elke ochtend was er van 8 tot 9 uur stille tijd, daarna volgde een uur aanbidding en vervolgens de lessen. Elke week was er een spreker die een bepaald onderwerp behandelde. Om er een aantal te noemen: overzicht van de Bijbel, je identiteit, doel van het leven, relaties en de Heilige Geest. Dit alles ging in het Engels en voor mij prima te volgen.’
Outreach
Onderdeel van deze Discipleship Training School was een outreach. Een outreach, in dit geval evangeliseren, doe je voor mensen die dit niet gewend zijn. Of zelfs nog nooit van God of Jezus Christus hebben gehoord.
Caro hierover: ‘Van te voren wisten we niet waar we naar toe gingen. Tijdens de weken op de base is hier voor gebeden. Met de hele groep gingen we 1,5 week naar Byron Bay. Dit is een dorp in de staat Nieuw-Zuid-Wales op het meest oostelijke punt van Australië. Het is een bekende surfplek, met een hipsterachtig en spirituele sfeer. Mensen kunnen hier handpalm laten lezen of een tarotkaart trekken. Tijdens de laatste les op de base hebben we gesproken over evangeliseren. Wat houdt dit in en hoe ga je te werk? Ik heb dit altijd ontweken omdat ik dacht dat je gelijk het gesprek moest beginnen met ‘Hoi, ken je Jezus?’ We gingen vaak samen op pad en gingen in gesprek met mensen. We vroegen hen hoe het met ze ging. We hebben hier veel Nederlanders ontmoet. Het was fijn om naar mensen te luisteren en echt met hen in gesprek te gaan. Vervolgens werd de groep in tweeën gesplitst. Een groep van 6 personen vertrok voor 6 weken naar Papoea-Nieuw-Guinea, Australië. Ik zat in de andere groep van 9 personen en ging 1,5 week naar Palm Island, een gemeenschap van Aboriginals.’
India
Vervolgens ging de reis voor Caro naar India (4 weken). ‘De precieze plek noem ik niet, omdat het in India verboden is om te evangeliseren. Als toerist zijn we het land ingekomen. India is de bakermat van verschillende religies, waaronder het hindoeïsme (90%), alsook het boeddhisme, sikhisme en de islam. Zelf zou ik nooit naar India gereisd zijn. Het is echt een andere cultuur waarin je terecht komt. Alles gaat dag en nacht door, overal is het druk, er is veel verkeer en getoeter en het is er vuil. We zijn hier vier weken geweest en we sliepen bij mensen thuis. Als je in India geen hindoe bent, ben je niet echt Indiaas. Men is daar tegen andere geloven. We spraken wel met mensen, gewoon over hun leven. Met de groep hebben we vrijwilligerswerk gedaan, zoals arme mensen en daklozen eten geven. We zijn naar dorpjes geweest waar de untouchables wonen. Dit is de onderste laag van het kastensysteem in India. Deze mensen worden als het uitschot van de maatschappij gezien. De kinderen hier hebben we vermaakt met toneelstukjes en dansjes. In het verhaal dat we uitbeeldden ging het indirect toch over Jezus. Maar dan als een goede man die van alle mensen houdt. Ik vond het heel bijzonder om deze kinderen aandacht te geven.’
Na India volgde nog een afsluitende week in Tasmanië. ‘Het was goed om met elkaar onze ervaringen te delen. Je trekt een aantal maanden intensief met elkaar op. Het afscheid was bijzonder. Met elkaar hebben we een bijzondere tijd meegemaakt. En ik weet ook dat ik een aantal mensen zeker nog een keer ga ontmoeten’.
Caro vertrekt naar Sydney om daar een Nederlandse vriendin te ontmoeten. Samen maken ze nog een mooie reis langs de oostkust van Australië. Het plan was om dit in vier weken te doen. Caro: ‘Maar na drie weken drong ook bij ons de impact van de coronacrisis door. We besloten eerder naar Nederland terug te keren. Dat is een goede beslissing geweest, want het was het laatste vliegtuig van onze airline dat uit Australië naar Nederland vertrok…’.
Weer thuis
Dinsdag 24 maart 2020 zette Caro weer voet op Nederlandse bodem. ‘De eerste dagen waren best lastig omdat je vanwege de coronasituatie niemand kon ontmoeten. Mijn gehandicapte broer Daan heb ik nog niet gezien…..
Maar daardoor werd ik wel gedwongen om deze bijzondere reis te verwerken. Deze DTS is een mijlpaal geweest. Ik heb dit vooral gedaan voor mijn persoonlijke geloofsontwikkeling. Mijn relatie met God is zeker sterker geworden. Mijn twijfel in het bestaan van God is weg. Ik heb in deze periode veel meegemaakt en ervaren. Voor mij is dit de waarheid.
En voor nu kijk ik wel wat er op mijn pad komt. Ik ga een baan zoeken, wellicht in de microbiologie. En volgend jaar wil ik weer naar Tasmanië om een Bijbelschool van drie maanden te doen’, zo besluit Caro, die een heel mooie ervaring rijker is.
Het is in India verboden om te evangeliseren; We zijn als toerist het land ingekomen
Foto boven:
Caro in Hobart, Tasmanië.
Foto links onder:
Palm Island.
Foto rechts onder:
Zondagschool India.
