Skivakantie
De laatste weken zijn weer hele volksstammen op skivakantie gegaan. Ik zie het een beetje met lede ogen aan. Oh, ik gun het ze allemaal van harte. Dat mooie witte landschap, die verse sneeuw, de heerlijke warmte na een koude tocht, de schnitzels van de ene kant van je bord naar de andere en natuurlijk de apres ski. En je dan lekker laten vallen in een heerlijk bed met een donzen dekbed. Om er nooit meer uit te komen. Je hersens staan dan echt stil, niet verder denken dan je dag lang is.
Echter gezien mijn val- en breek carrière is het beter dat ik me niet meer op glad ijs begeef, dus ook niet in de sneeuw. Mijn sportieve verrichtingen houd ik liever achter het glas van de sportschool of ver weg. Hoewel, dat ook weer geen garantie is om geen Rijnsburger tegen te komen, want volgens mij zijn die overal.
Jaren terug werd ik door collega's meegevraagd op wintersportvakantie. Schaatsen vond ik geweldig, dus eens een keer op skies leek me wel wat. Mijn echtgenoot, die van geen enkele vorm van water(sport) houdt, voelde niet direct ambitie om zich in dit avontuur te storten.
In het kader van de flexibiliteit trainde ik me, samen met mijn dochter, op de dennennaaldenbaan van Duinrell. Zij vond het leuk om mee te oefenen, want wie weet zou zij ook nog eens gaan. Dus als semi geoefend skiër toog ik naar Saalbach in Oostenrijk. Het was er behoorlijk wit. Dat was mooi meegenomen en keurig schreef ik me in voor de les. Oefenen op het babyweitje. Met een kleine lift omhoog en daarna rustig afdalen. Echter als wij denken dat het leuk wit is, bedenkt zo'n instructeur dat ervoor lekker skiën te weinig sneeuw ligt en het boven beter is.
Alleen de lift was al een avontuur. Ik heb de hele tocht naar boven zitten bedenken hoe ik op het juiste tijdstip de ijzeren stang voor mijn zitplaats kon losmaken om er met ski's en al zo elegant mogelijk uit te springen. Dus niet!
Zonder overdrijven kan ik zeggen dat het een drama werd. Voor ik goed en wel op de skies stond, lag ik er alweer naast. En terwijl ik voor de zoveelste maal met mijn hoofd in de sneeuw stond en mijn benen ergens boven me uit staken, hoorde ik zeggen; he, Teuntje ben jij ook hier? In no time stond ik op mijn benen, bespraken we hoe heerlijk skiën is, het weer en het missen van de toren.
Toen 'mijn Rijnsburgers' uit het zicht waren ben ik gewoon langs de kant op mijn achterwerk naar beneden gegleden. De volgende dagen ben ik lekker in mijn eentje naar mijn babyweitje gegaan en heb ik genoten van zon, sneeuw en vooral apres ski.
Mijn dochter draait al vele jaren haar hand niet meer om voor zwarte pistes en is net terug.
Soms is het heerlijk als je iets van jezelf in je kinderen terugziet.
Voor hen is het vaak beter van niet.