Hansje Brinker
Operatie Steenbreek Katwijk wil iedereen in Katwijk enthousiasmeren om onze leefomgeving te vergroenen.
Wisselend wordt door leden van Steenbreek een column geschreven.
Wie meer informatie wil of zich wil aansluiten, kan mailen naar
Door Peter van Duijvenboden
Zonder dat je erbij nadenkt, treed je het elke dag met voeten: de grond. Oftewel de bodem. Oftewel de aarde. Hoe je het ook noemt, het vormt in principe altijd het eindpunt van de zwaartekracht. Tenzij je een schop pakt en je een weg naar beneden schept. Maar dan nog, hoe diep je ook gaat, al neem je een graafmachine, de bodem is het eindstation. De zwaartekracht trekt je naar het diepste punt. Ga maar boven op een duin staan, laat alles los en laat je rollen. Wedden dat je onderaan de helling terechtkomt?
Water heeft dat ook. Neem de Rijn, die ontspringt in de Zwitserse Alpen, stroomt via allerlei vertakkingen door Duitsland en Nederland naar beneden en bereikt dan de put: de Noordzee. Daar weten wij alles van, in ons lage landje zijn we experts op het gebied van waterhuishouding. Zelfs onze koning is er deskundig in, hij gooit wel eens met toiletpotten. Het kost nogal wat moeite om onze grond droog te houden. We hebben duinen, dijken, uiterwaarden, stormvloedkeringen. Daar kun je trots op zijn als Nederlander.
Soms voelen we ons net Hansje Brinker, redders van het vaderland tegen de vloed, vingers in de dijk. Is dat terecht? Niet helemaal, natuurlijk. De dijken mogen dan op orde zijn en de duinen voorlopig hoog genoeg, maar zelf een beetje meehelpen om natte voeten te voorkomen is veel Nederlanders teveel gevraagd. Ze plempen hun ‘tuin’ vol tegels, zodat het hemelwater geen kant op kan en noodgedwongen door het riool afgevoerd moet worden. Terwijl water gewoon weg kan zakken in de bodem en daar de aarde ten goede komt. Het is een van de simpelste dingen die je kunt doen om bij te dragen aan de waterhuishouding van Nederland.
‘Veel tuinen in onze KRV-gemeente lijken door die enorme grijze tegels wel begraafplaatsen’, hoorde ik laatst iemand smalend zeggen. Zo is het maar net. Alleen de gegraveerde namen en data op die steenplaten ontbreken. Evenals een mooi plantje. Kijk, de moderne Hansje Brinker, Hans Brinker 2.0 zeg maar, steekt geen vinger meer in een dijk, maar die trekt een tegel uit grond, zodat het water weg kan lopen. Dat is gewoon een kwestie van omdenken.
