Verhalenbundel ‘Rouwrandjes’ van Peter van Duijvenboden
Mededogen voor de held en antiheld
Na zijn roman Aartsvader (2013) heeft de Katwijkse auteur Peter van Duijvenboden nu de verhalenbundel ‘Rouwrandjes’ het licht doen zien. En dat is op z’n zachtst gezegd een heerlijk genoegen. Het enige nadeel: het boek is té snel uit.
Door Adri van Beelen
Peter van Duijvenboden (1962) werkte lange tijd in het onderwijs en is nu werkzaam bij Stichting Lezen, een organisatie die het lezen wil bevorderen. In die zin is Van Duijvenboden de juiste man op de juiste plaats, want met zijn bundel Rouwrandjes zou hij heel wat mensen, die normaal gesproken geen boek (durven) aanraken, aan het lezen kunnen krijgen. De auteur heeft inmiddels een geheel eigen stijl: schijnbaar laconiek, niet moraliserend, maar wel degelijk intrigerend. De verhalen in deze bundel blijven je bij, niet door een rode draad maar door de inkijkjes in de (soms merkwaardige) levens van anderen.
De auteur hanteert een veelkleurig palet qua toon en karakter, variërend van realistisch tot sterk surrealistisch. Zoals het beklemmende verhaal The Scarlet Spider waarin een onverwachte erotische ontmoeting wel een plotselinge ommekeer lijkt te krijgen. Of willen we dat er alleen maar in zien? De auteur is behendig in het openlaten van betekenis. Dat tekent veel van zijn verhalen: je zou willen weten hoe het verder gaat. Dit mysterieuze karakter zie je bijvoorbeeld in Onomkeerbaar blauw, waarin de hoofdpersoon steeds blauwe kleding op het strand aantreft en het lijkt alsof hij een fatale gebeurtenis steeds herbeleeft en op die manier verwerkt.
Ondanks de zwaarte van sommige onderwerpen (dood, bedrog, verlies) zit er altijd ook iets lichtvoetigs en zachtaardigs in de verhalen van Van Duijvenboden, iets van mededogen en sympathie voor de held of de antiheld. Daarnaast is hij een meester in het plaatsen van schijnbaar achteloze opmerkingen, zoals over het inplakken van bergplaatjes met Velpon. ‘Niet de eerste de beste lijm’. Of zinnen die je bijblijven. Zoals bij de vrouw die haar stopnaald kwijt is en uit ellende maar naar bed gaat: ‘met het verdwijnen van de stopnaald was de dag gesmoord in nutteloosheid’.
Het universum van de auteur is bevolkt met losers, mensen aan de zijlijn, of ronduit engerds. Zoals schooldirecteur Molenaar in De sollicitatie, die met zijn kleffe gedrag de aantrekkelijke juf Inga, die hij zojuist heeft aangenomen, de stuipen op het lijf jaagt. Van Duijvenbodens helden zijn vaak slachtoffer
De verhalen spelen overal en nergens
van de omstandigheden. In De Schrijver gaat de hoofdpersoon naar een buitenhuisje in de bossen om zijn eerste boek te schrijven. Tijdens de tocht overkomt hem al van alles en aan het einde moet hij constateren dat er helaas weinig van schrijven zal komen. Is het een metafoor voor de moeite die schrijven kost? Schrijven was ‘een fragmentarische aangelegenheid. Hij maakte centimeters waar hij meters wilde maken.’
Intussen spelen de verhalen overal en nergens. In Ierland, in een fictief plaatsje op de Veluwe of op het strand tussen Katwijk en Noordwijk. De titel verwijst naar het tragikomische karakter van de verhalen die als rouwrandjes onder de nagels blijven zitten. Van Duijvenboden geeft met deze bundel een prachtige inkijk in zijn vermogen om werelden op te roepen en bijzondere situaties te schetsen die je bijblijven. En als dat je lukt als auteur, ben je op de goede weg.
Rouwrandjes, ISBN 9789493059665, Uitgeverij Palmslag, € 15,95.
Te koop bij de Readshop in Katwijk en Rijnsburg, en bij boekhandel Van der Meer in Noordwijk.
Ook online bij www.palmslag.nl.
