Broukje
Jaeh, goeiemiddag mit wies? Oh, bè jij 't Ant ? Hè? Waer of ik venochend was? Waerom wul je dat wéte? Je gae me toch iet vertelle dat ik weer wat vergéte ben, hè? De auwe buvrauwe uit de rooie buurt-oggend? Wèèèh! Healegaer deur me hôôfd eskôte !
Ik denk dat ik die ofspraek iet op me wécé kelender eskréve heb, want ârs hadde ik zéker ekomme, dat weet je. Bij wie was 't deuze kear? Bij Lijdies? Die is toch verhuist nouw? Zisse d'r een beetje knappies bij in d'r nieuwe fletje? Gelukkeg hesse daer een lift, want mit die knieje van d'r ging 't echt iet mear op drie hòòg. Maer affijn, ik was venochend op kraemvesite bij Gijssies van onze Gijze. Hè? Een flinke jonge, en weet je wat nouw zô leuk is Ant? Ze hebbe'nm vernoemd! Pieter Gijsbertus hiet ie, naer heur vaeder en naer onze Gijze. Dat hoor je toch iet veul mear. Hè, wat zeg je? z'n roupnaem? Jae, daer vraeg je me wat. Effe denke, beetje eigenaerdege naem. Ôh jae: Storrem! Jaeh, je hoort 't goed Ant. Néén, dat vin ik òòk gien gehoor: ''Sturrum… kom je ééte…!" Maer goed, daer bemoei ik me iet mit. Deuze ginneraesie is nou ienmael ârs as wij toe we zô jong waere. Ik perbeer d'r wel een beetje mit te lére léve, maer neem nou venoggend: in plaes van beskuit mit blaèèuwe muissies krege we kupkeeks mit witte sterretjies bij de koffie. Lekker hoor, daer iet van, maer die losse sterretjies laege al gauw op 't hòògpòlege klead. Geef niks, zé Gijsje. Hij pakt z'n tillefôôn en daer kwam 'r in iene een zwarte kéverik uit een houk tevoorskijn die ging stofzuige! Ik mos effe me biene in de hôôgte hauwe toe ie langskwam en klaer was 't! Ik zeg: hoe doe je dat? Nou Ant, hij liet 't zien: alles maer dan òòk alles gaet autemaetisch: de gerdijne dicht, de verwaereming an, de lichte an en uit, en gae zô maer deur. Ik kon'r mimme pet iet bij. Je ken òòk dinge vraege, omae, en dan krij je antwoord, of as je een versje uit de auwe dòòs wul hôre, alles ken. Ik zeg nou, laet dan 'het broukje van Jantje' maer hôre, van de Zangeres zonder Naem! Màààid, je gelooft 't iet: daer begon ze te zinge hoor, van dat haevelôze ventje. Ik mos altijd mekke as dat versje over de raedio kwam, en verhip, de traene liepe weer langs me kòòne. Maer affijn, daer ging de bel. Hij kijke op z'n tillefôôn wie d'r voor de deur sting. Nou, t'was Albert Hein mit de bòòskoppe. Al die kratte wiere keureg op de rechbank ezetted. Iet omdat de kraemvrauw iet mag tille vanwége d'r hechtinge, neeee, dat doen ze geweun altijd. Ze zette 't nog net iet in de ijskast. Jae, nes je zeg, hoe makkelek 't òòk is, ik mot kenne voele, nijpe en ruike an de spulle. En ik zouw iet wulle dat een vreemde me bòòskoppies doet. Teugewòòrdeg kén alles, ik houw 't iet mear bij, Ant!