Compassie
Sinterklaas is het land nog niet uit of mijter en staf maken weer plaats voor kerstbomen en lichtjes. Nog even en de champagnekurken knallen weer, we wensen elkaar een gezond en voorspoedig 2020 en wachten of werken naar de dingen die komen gaan.
Het een hebben we zelf in de hand en heel veel andere zaken niet. Zo lijkt het of alles op rolletjes gaat en praktisch op hetzelfde moment kan het zijn of we in de meest slechte film ooit terecht zijn gekomen. Dingen waar je geen idee van hebt, gebeuren en zo zit je in een situatie waarbij je nooit hebt stil gestaan. 2019 was niet het beste jaar ooit, voor een groot aantal van u ook niet. Soms lijkt het of de wereld stil staat en dan komt er, gesterkt door ons geloof, vertrouwen of veerkracht weer beweging in.
Naast de verdrietige en persoonlijke gebeurtenissen binnen familiekring en gemeenschap waren er afgelopen week een paar gebeurtenissen, die me weer aan het denken zetten. Waar ik gevoelsmatig graag een oplossing voor zou hebben, maar beslist niet weet of het de goede zou zijn. Begin dit jaar vroeg de dochter van een vriendin of ik haar project wilde sponsoren. Ze vertrok voor een periode naar Lesbos om daar vluchtelingen op te vangen en te helpen. Gelukkig gebeuren dit soort projecten meer, maar het bepaalt je toch weer bij problemen, die we vaak alleen via de beeldbuis zien. Inmiddels is ze al een paar keer geweest en toont ze ons de afschuwelijke beelden van ouders en kinderen in tentenkampen, die ze voorzien van kleding en eten, maar ook de prachtige beelden van menselijke warmte als ze een arm om hun schouder krijgen. Te zien en te weten dat er op deze aarde mensen zijn die met je meeleven, die enig gevoel van compassie hebben en niet denken dat je dan maar niet in die boot had moeten stappen. Afgelopen week vertrok een nichtje richting Lesbos en ook via haar beelden van mensen in de kou en regen en de enorme blijdschap na het ontvangen van een warme jas. Diep respect voor hen.
Daarnaast kreeg men binnen het AZC Katwijk weer te maken met een gezin dat na vele jaren in Nederland te zijn, waar ook hun kind is geboren, opnieuw moet gaan uitleggen waarom ze als Christenen niet veilig zijn in Afghanistan en als zodanig niet terug kunnen. Ze worden van hot naar her gesleept. Eigenlijk is het ten hemel schreiend. Wij vinden het al vreselijk om in een winderige winkelstraat boodschappen te doen. Zij zijn geen minuut veilig en leggen veelvouden van kilometers af met kinderen op hun arm zonder boodschappen in de hoop iemand tegen te komen, die een arm naar ze uitstrekt.
Het is niet een onderwerp dat in één klap op te lossen is, maar als wij niet veilig zouden zijn, hoe fijn is het dan om een arm om je heen te voelen.
Warme Kerstdagen en een gezegend en voorspoedig 2020.