Jolanda Grimbergen blikt terug op haar sportcarrière
Ik woonde in een heel sportminded dorp
Schaatsen n Heb je het over de familie Grimbergen, dan zal dat bij vele Rijnsburgers direct een belletje doen rinkelen. Is het niet van de fietsenmaker De Grimsport aan de Fresiastraat, dan is het wel van de sporters die de familie voortbracht, waarbij diverse familieleden jarenlang op hoog niveau actief waren in het fietsen en het schaatsen. Zo ook schaatsster Jolanda Grimbergen (52), die tijdens het Nederlands Kampioenschap in 1991 goud wist te veroveren op het NK Allround. Een gesprek met Jolanda over het heden en verleden.
Door Lennart van der Plas
We spreken af in Voorhout, in het huis waar Jolanda's ouders tot voor kort woonachtig waren, tot ze verhuisden naar woonzorglocatie Jeroen in Noordwijk. Zelf woont Jolanda intussen ruim vijftien jaar in het Noord-Hollandse Schoorl, waar ze kort geleden een eigen praktijk is gestart.
"Ik ben actief in de sportmassage, sportverzorging en leefstijlcoaching. Dat heeft me vanuit mijn sport altijd al een beetje getriggerd. Het voelt goed om aan de voorkant actief te zijn en mensen te coachen, te begeleiden en in beweging te krijgen. Als ik sommige leeftijdsgenoten om me heen zie, dan denk ik wel eens: over tien jaar zit je in een bejaardentehuis. Ga naar buiten, ga wandelen, ga fietsen… Als je zit, gebeurt er uiteindelijk niks meer. De coaching die ik geef is individueel, maar ik probeer het wel in groepsverband vorm te geven. Wat ik vroeger geleerd heb – voor elkaar zorgen en in gesprek gaan met elkaar – dat probeer ik een beetje terug te krijgen. Gezelligheid speelt een grote rol en motiveert ook."
Roots
Jolanda is afkomstig uit een middenstandsgezin en groeide op in Rijnsburg. Reeds op jonge leeftijd merkte ze dat het schaatsen haar beter afging dan veel leeftijdsgenoten. "Dat was eigenlijk al vanaf een jaar of zeven. Veel jongens gingen voetballen en meisjes gingen naar de gym. Maar ik wilde schaatsen. Mijn vader Henk Grimbergen was jeugdschaatsbegeleider en heeft dit vanuit de regio opgezet. Ik schaatste bij de Rijnsburgse IJsclub, waarmee we wekelijks met een grote bus naar Den Haag gingen om te schaatsen.
Eigenlijk was het elke week weer een schoolreisje. Je merkt dat je steeds beter bent dan de rest. Dan rol je er geleidelijk in: eerst gewestelijk, later het Nederlands kampioenschap. Nadat ik mijn diploma op het Visser 't Hooft had gehaald, ging de focus volledig op het schaatsen."
Schaatssport is nu een stuk commerciëler en heel prestatiegericht
"Achteraf gezien denk ik wel: had ik dat maar niet gedaan. Mijn drie kinderen volgen nu allemaal een hbo-opleiding, waar ik ook best meer tijd in had willen steken. Aan de andere kant is het zo dat jij hier anders niet had gezeten en ik niet zoveel bijzondere mensen had kunnen ontmoeten. Dus het is wel een heel leuke levenservaring geweest. Bovendien had ik het schaatsen en de studie toentertijd nog niet kunnen combineren. Tegenwoordig is het anders en is de maatschappelijke begeleiding veel beter."
Waar veel schaatsers nu kunnen leven van hun sport, was dat in de jaren dat Jolanda actief was wel anders. "Ik had het geluk dat mijn ouders me steunden, want ik verdiende praktisch niets. Ja, de reizen met de nationale ploeg naar onder meer Noorwegen, Canada en Japan werden betaald, net als weekenden in hotels, trainingskampen, kleding, eten, drinken, reiskosten, schaatsen… Het kostte je dus niks, maar je bouwde ook niks op. Toen ik Nederlands kampioen werd kreeg ik een medaille en een bos bloemen. En daar bleef het bij. Wat dat betreft ben ik misschien wel twintig jaar te vroeg geboren, want ik moest al op mijn 24e noodgedwongen stoppen om te gaan werken. Maar tegelijk denk ik niet dat het nu leuker was geweest. Laatst sprak ik met Jac Orie (coach van Jumbo-Visma, red.) die ik nog ken van vroeger. Hij geeft aan dat het heden ten dage een stuk commerciëler en heel prestatiegericht is geworden. Zakelijker, waarbij mensen moeten 'vechten' voor hun inkomen. Pas je in de groep? Wil de coach je hebben? Vroeger kwamen de besten gewoon in de ploeg te zitten."
Super gezellig
Hoewel ze al even weg is uit Rijnsburg, blijft er voor Jolanda een band met de voormalige gemeente. "Een aantal jaar geleden ben ik met mijn broers en zus nog eens naar de feestweek geweest. Verzamelen in het ouderlijk huis, langs onze kleuterschool De Vijverhof, basisschool De Julianaschool, een patatje bij snackbar Daan van Egmond: kortom, echt weer even terug naar vroeger. Dat was super gezellig. Wat is typisch Rijnsburg? Naast de feestweek zijn dat voor mij de bloemen en de vrachtwagens. Alles draaide hier om de bloemenveiling, waar we als middenstandsgezin natuurlijk ook van profiteerden. Bovendien was Rijnsburg in de tijd dat ik er woonde een heel sportminded dorp, waarbij vooral voetbal een grote rol speelde."
Gaan we Jolanda in de toekomst nog terugzien in Rijnsburg óf de schaatssport? "Lastig… Rijnsburg blijft toch wel trekken, al is er in de loop van de tijd veel veranderd. Maar wie weet komt het er in de toekomst nog van. Ik zou het wél leuk vinden om als trainer verder te komen in de schaatssport. Momenteel train ik in Alkmaar een geselecteerd gezelschap. Ik zou zo landelijk wat kunnen gaan doen, maar daar krijg je dan niks voor. Het is allemaal ouwe-jongens-krentenbrood, zonder vergoeding. Het kost wel een hoop tijd, en ik zou nog een cursus moeten doen voor ik op een hoger niveau training mag geven. Toevallig is de lichting trainers die er nu zit allemaal van mijn generatie, zoals Jac Orie, Gerard van der Velde en Ingrid Paul. En Johan de Witt ken ik ook van vroeger: hij is al enkele jaren bondscoach in Japan. Maar om nou naar Japan te gaan… Dat is voor nu niet aan mij besteedt. Bovendien wonen mijn kinderen Tim en Tessa nog thuis in hotel mama, terwijl Laura in Leiden studeert. Nu ik mijn werk aan het uitbouwen ben, zit ik voorlopig op mijn plek in Schoorl."
Jolanda in de armen van haar ploeggenoten, zus Petra (links) en Corine Hogewoning. Zij vormden een marathonschaatsploeg onder leiding van coach Aad Kagenaar.
| Foto: archief De Rijnsburger
