Warm

Dat ik het de vorige keer over een 74 jarige Oranjevereniging had, was natuurlijk niet zonder reden. Inderdaad als het nu 74 jaar is, is het volgend jaar 75 jaar. Heel goed gerekend. En wat doen we dan als rechtgeaarde Rijnsburgers, feest vieren. Een feest voor alle Rijnsburgers. Dus is er een commissie van superslimme dames en heren bezig een superleuk programma uit de hoge hoed te toveren. Maar dat kost tijd en vooronderzoek, want is het programma onderdeel wel echt zo leuk als ze zeggen.
Nu had ik me voorgenomen dit jaar niet over warm te schrijven, maar allemensen wat was het heet de afgelopen weken. En laat er nu net op die heetste dag een optreden gepland staan, die we wel 'moesten' zien, want wie weet was dat iets voor Rijnsburg. Niet te geloven.
Diep in mijn hart, nou eigenlijk niet eens zo diep, hoopte ik dat de acteur/musicus of organisatie zou afbellen met de mededeling dat het geen weer was om op te treden, maar natuurlijk niets van dat alles. Dus togen Daan de Mooij (Lollypop)en ik richting Wormerveer of all places. Luchtig gekleed, genoeg stof (om te praten) en airco op high.
Het asfalt zinderde onder onze wielen. En na enkele 'Rondjes van de zaak' nadat onze Tom-tom ons uitdrukkelijk had verzocht om te keren, stonden we daar dan, net aan de andere kant van het zonovergoten plein. Nou is er natuurlijk niets mis met lopen, maar nu moesten we toch even diep ademhalen en gingen we richting de Lorzie. Een prachtig complex met diverse zalen en nu geheel in gebruik als gemeenschapscentrum.
Ooit vernoemd naar een logement aan de overkant van Wormer, nu afgekort de Lorzie. De schrijver Cor Bruijn, die in Wormerveer opgroeide, verwerkte dit in zijn boek Keteltje. Een geweldig gemeenschapscentrum en het grappige is dat het voor een groot deel wordt gerund door vrijwilligers. De ontvangst was supergastvrij. Ze stonden ons al op te wachten, omdat de artiest had gezegd dat we zouden komen.
Of we maar mee naar boven wilden. Het optreden stond bij mooi weer wel buiten aangekondigd, maar daar was het nou net te heet voor.
Dus zitten we in een donker zaaltje met de gordijnen dicht om de zon buiten te houden, te midden van een dertigtal kinderen en ouders te kijken en luisteren naar een mijnheer met een geweldige bos haar en meer dan 100 muziekinstrumenten en verkleedattributen. Een hilarische voorstelling. Het had maar zo gekund, dat men ons nooit meer had kunnen vinden, omdat we tot een plasje waren gesmolten. We keken naar 7 verklede kinderen en een vader in een roze tulen rokje die een balletdanseres moest voorstellen, omdat zijn dochter niet zonder vader naar voren durfde. En van ons als publiek werd verwacht dat we op de maat meeklapten, meestampten en op tijd hoi, hoi, hoi riepen. Lieve mensen, er wordt dus nu al aan het feest gewerkt. Wel heel warm, maar meer nog hartverwarmend.