Credits
Wat hebben we toch af en toe een kort lontje en wat geven we anderen toch vaak weinig credits. Ik wil beslist niet generaliseren, maar soms lijkt het wel of we uit een land met heethoofden komen in plaats van 'coole kikkers'. Het wordt steeds gekker. We vinden het al nodig te claxonneren als we twee minuten achter een ambulance staan die een patiënt ophaalt, of soms vinden we het zelfs noodzakelijk zo'n broeder fysiek te bejegenen. We zitten de Brandweer dwars als ze moeten blussen en vallen de Politie lastig als ze iemand willen aanspreken of aanhouden.
En nu tot overmaat van ramp wijst een onderzoek van afgelopen week uit, dat we de dienst willen uitmaken bij een bezoek aan de huisartsenpost en het 'recht' hebben om het eerst geholpen te worden of geweld te gebruiken. Er zijn twee redenen om een huisartsenpost te bezoeken, of het is urgent of je hebt te lang gewacht. Natuurlijk wil je bij een calamiteit direct worden geholpen, maar een arts weet heel goed wanneer die zich voordoet. Maar alle korte lontjes bij elkaar zorgen wel voor een licht ontplofbaar geheel. Dat geldt ook in het verkeer. Hoezo voorrang nemen of snijden, daar hebben we het volgende op gevonden: we rammen de andere weggebruikers in een klap tegen de vangrail.
Waar komt dit allemaal vandaan concludeert de onderzoeker; 'omdat wij ons persoonlijk onheus bejegend voelen'. Er zit geen reserve. We hebben het steeds drukker. Zitten steeds meer aan het randje van belasting voor onze hersenen. Dat zien we ook aan de vele burn-outs. Mensen trekken het niet meer. En het advies: Tot tien tellen, gaat helemaal nergens meer over. Wij bepalen zelf wat goed voor ons is. Uiteraard met de nodige consequenties. Een zorg die we uiterst serieus moeten nemen en er zeker wat aan moeten doen.
Dat zie je ook op kleinere schaal binnen onze gemeente, politieke partijen, verenigingen, besturen. De mantel der liefde is een dun mottig lakentje geworden met sleetgaatjes. 'Waarom moet ik daar rekening mee houden, dat doet een ander toch ook niet? Hoe kan het zijn, dat mensen die zich jaren met ziel en zaligheid voor een vereniging hebben ingezet, er ineens naast staan, omdat 'iemand' iets roept. Waar zijn de credits? Denkt niemand meer zelfstandig? Onbegrijpelijk maar negen van de tien keer gaat het dan wel om eigenbelang. Binnenkort is het weer Oranjefeestweek en Bloemencorso. Het is niet erg even langer in de rij te staan, niet direct een parkeerplaats te hebben, de klok rond te kijken tot de muziek stopt of achter de corsostoet aan te sluiten. We hebben tijd en anders hebben we de keus een andere weg in te slaan. Onze Oranjevereniging heeft 74 jaar credits opgebouwd, laten we ze die gunnen en geven als ze met zijn allen keihard aan het werk zijn. En die korte lontjes bewaren we zelfs niet tot het vuurwerk, want wat er ook gebeurt, het effect krijg je altijd zelf keihard terug.