Geland
Wat kan een mens in een korte periode toch veel meemaken. Mijn dagen zijn meestal wel afwisselend en eindigen vaak anders dan ik dacht. Het jaar is nog maar nauwelijks begonnen of we zitten alweer tot onze oren in de activiteiten. En hoewel die gelukkig 99 van de 100 keren over een ander gaat, viel ik nu zelf met mijn neus in de prijzen. Het klinkt misschien vreemd; maar ik kan alles oppakken of presenteren, als het maar niet over mij gaat. Echt niet, ik vind dat heel ongemakkelijk. Je begint niet aan iets om met een penning te eindigen, je doet het omdat het leuk en goed is je ergens voor in te zetten.
Met onze kranten en RTV Katwijk waren we druk voor onze live televisie uitzending tijdens de Nieuwjaarsreceptie in het gemeentehuis. Een interessante bijeenkomst, want de Meerburgprijzen worden uitgereikt, waarbij verenigingen echt geld krijgen. De burgemeester houdt zijn Nieuwjaarsspeech en er wordt of worden als dat zo uitkomt een erepenning uitgereikt aan een organisatie of persoon die iets bijzonders heeft gedaan of betekent. Daarnaast wilden we graag aandacht besteden aan de 'Politicus van het jaar'. Een prijs toegekend door de media uit de streek om de politiek dichter bij de inwoners te brengen en onze volksvertegenwoordigers te laten weten, dat we ze positief kritisch volgen, maar ook veel respect en waardering voor ze hebben.
Door de drukte heb ik alle persberichten op kantoor gezien, maar net niet die van de erepenningen, stapte ik gewoon op tijd de deur uit en begonnen we volgens schema aan onze uitzending. Na de speech van de burgemeester werden de erepenningen uitgereikt aan de maar liefst 125 jarige IJsclub uit Katwijk en daarna de IJsvereniging van Valkenburg. 125 jaar, dan heb je toch wat in je mars. Dat is al vanaf 1893. Geweldig!
En toen stond ik daar ineens op het podium naast de burgemeester met een penning, een oorkonde, een geweldige bos bloemen en een hal met mensen voor me. Werd er van alle kanten aan me getrokken en zag mezelf af en toe als een verschrikt haasje terug in de krant.
'Ik zag je van de week nog in de krant bij de groepsfoto', kreeg ik te horen toen ik een winkel binnenstapte. Ik was zeer verrast, want ik had geen idee wie het had gezien. Dus heel verheugd wilde ik hem vertellen over die wereldschok die me was overkomen. Over de geweldige verrassing en eer, maar ook de ongemakkelijkheid en ik niet wist welke kant ik op moest kijken. Over de verwondering dat echt iedereen op de hoogte was en ik niet. Mijn collega's die alles stil gehouden hadden, de verrassing dat mijn hele familie echt uit alle windstreken er was en degene uit de omgeving me gewoon om de tuin leidden en maar een fake-organisatie noemden waarvoor ze er waren. En dat ik gewoon nog moest landen.
En voordat ik kon ademhalen zei hij; 'Leuke foto hoor, maar ik wist helemaal niet dat je schaatste.'