Gebruiksaanwijzing
Ik ben lekker op tijd, dus voor ik aan de beurt ben, kan ik nog even een kopje koffie drinken en wat licht leesvoer oppakken. Terwijl ik me op mijn plaats nestel, begint mijn buurman, die ook zit te wachten een praatje. 'U zult wel denken, want bent u aan het doen?'
Nou moet ik eerlijk zeggen, dat ik me niet altijd direct verdiep in wat 'men' aan het doen is en op dit tijdstip al helemaal niet. Mijn blaadje laat ik op schoot rusten en ik kijk op. 'Ik verdiep me op het moment in allerlei gebruiksaanwijzingen.' Ik ben meteen wakker. Gebruiksaanwijzingen? Van die boekjes waar je pukkeltjes van krijgt.
Meteen doemen er allerlei scenario's op. Bijvoorbeeld van mijn Smart-t.v. waarvan alleen het boekje slim is en ik niet of van mijn geavanceerde koffiezetapparaat waar zelfs bekende filmsterren blij van worden. Ik ook, totdat ik moet ontkalken. Dan moet je absoluut geen haast hebben, geen familieleden die goedbedoeld meehelpen en de gebruiksaanwijzing goed lezen.
Ik zucht onbedoeld. 'Ah, u snapt het, hoor ik.' Hij knikt tevreden. 'We hebben een nieuwe auto. Geweldig hoor. Maar kijk eens hoe dik dit boekwerk is en dan ligt er nog een boek in de auto, alleen al over techniek. Toen we er eigenlijk zo'n beetje uit waren welke auto we zouden nemen, mochten we van de dealer een stukje rijden.
Hij legde de basis uit; je weet wel, starten, pedalen, richtingaanwijzer, licht, de gewone dingen. Nou, dan moet je toch een eind komen. Hij zei ook nog, neem nou een route die je veel rijdt, snelwegen en de stad of de dorpen. Wij op pad.
Dan denk je dat je veel weet, alleen de knop van de richtingaanwijzer heeft al drie, vier verschillende standen. Van die ringetjes die je moet draaien, om over de ruitenwisser maar niet te spreken. Het gaat goed zolang je rijdt, maar we moesten in Leiden even wachten bij zo'n brug, dus ik grijp naar de handrem. Mooi, dat die niet zat op de plek waar ik dacht dat die zat. Gewoon als pookje in het midden. Nou echt, niet.'
Ik wil het beamen, want alleen de zomertijd zouden ze al af moeten schaffen voor het elke keer opnieuw instellen van mijn tijd.
Maar terwijl ik ademhaal om wat te zeggen, legt hij uit dat niet alleen de achterbank plat kan, zodat je grote dingen kan vervoeren, maar ook de stoel van de bijrijder. 'Kijk', legt hij uit, 'natuurlijk moet ik dat weten, want ik moet het straks wel mijn vrouw uitleggen. En dan weet ik het maar liever, dan dat ik het moet opzoeken.'
In mijn hart, glimlach ik. Wel heel lief of is het groot houden? Terwijl hij uit zijn andere jaszak een nieuw boekje opdiept, zegt hij: 'Ja, ik ben er nog niet. Mijn dochter heeft een nieuwe telefoon.'
En nog voordat hij gaat uitleggen, hoor ik een stem: 'Kom pap, ik ben klaar. We gaan.'
Pfffff, saved by the bell.