Warme intocht
Zoals u wellicht weet, mag ik al vele jaren Sinterklaas binnenhalen. Ik krijg ruim van tevoren een belletje uit Madrid van dan vraagt de RegelPiet of de kinderen in Rijnsburg weer naar Sint uitkijken, hoe we Sinterklaas laten binnenkomen of de winkeliers in en rond de Hoftuin er weer klaar voor zijn en of Lollypop Entertainment er weer is om alles in goede banen te leiden.
Ik mag heel veel leuke dingen doen (op andere tijden helaas ook minder leuke) maar ik moet eerlijk bekennen dat het ontvangen en begroeten van de Goed Heiligman voor mij een jaarlijks hoogtepunt is. Echt waar. Ik kijk daar een heel jaar naar uit. Met vele honderden kinderen Sint 'binnenhalen' is genieten, fantastisch. In volle en spannende afwachting zingen ze de longen uit hun lijf, ze zingen altijd mee en krijg ik gelukkig nooit van iemand te horen dat ik niet 'zuiver' inzet.
Je blijft kijken naar die glunderende snuitjes, al of niet met wat vegen zwart, een Pietenmuts of een Sintcape. Je ziet ouders met kinderen op de arm vechten om de aandacht van Sint en zijn Pieten om vooral even met 'hun' kind op de foto te gaan. Je ziet hoe ze in hun ijver om hun kind met Sint te vereeuwigen niet eens in de gaten hebben, dat hun koter panisch de andere kant blijft opkijken of in de tranen schiet.
Als we Sint met de burgemeester of loco burgemeester hebben begroet, lopen we meestal rustig de Hoftuin in en zie ik van dichtbij wat er gebeurt.
Sint reageert in alle rust en probeert ieder kind aandacht te geven. Sint die uiteraard jarenlange ervaring heeft, kent heel veel families bij naam. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor sommige ouders is het soms een schok als hij ze bij naam noemt.
En passant maakt de Goedheiligman een grapje of meldt hij langs zijn neus weg een voorval uit de geschiedenis met een kleine vingerwijzing. Wat is communicatie en vooral de juiste communicatie toch belangrijk. Het is maar net hoe je de boodschap brengt en wanneer. Eigenlijk zou het een vak op school moeten zijn.
Een jongetje heftig in tranen vlak bij de cape van Sint dreigt onder de voet te worden gelopen. Zijn moeder trekt aan de mantel. 'Sint, 'Sint, hij wil u wat vragen.' Als Sint zich voorover buigt, steekt het jongetje zijn knuistje naar voren en kijkt hij vragend als hij snikt; 'Heeft u mijn wortel nog gevonden?' Zijn moeder kijkt Sint aan en knikt. 'Jij bent toch dat jongetje van…..', zegt Sint bedachtzaam. De tranen stoppen. 'Ik zeg nog tegen Piet laten wij als eerste daar even langs gaan, want hij zal wel weer aan het paard hebben gedacht.'
En met glimlach van oor tot oor, die met één grote klap direct bij me binnenkomt, breekt de zon door. Herkenning en aandacht telt in ons hele leven: 'Wat je uitzendt, krijg je terug.'