Burlende herten
De herfst doet haar best om door de nazomer heen te breken. Bomen tonen hun geel, rode bladeren om vervolgens dwarrelend op de grond te belanden. In deze tijd van het jaar gaan we altijd naar een bos om van deze natuurpracht te genieten. Zo reden we vorige week richting de Veluwe om in de omgeving van Garderen het burlen van herten te spotten. Via Staatsbosbeheer hadden we ons aangemeld voor een excursie. In september en oktober gaan de edelherten op zoek naar liefde: het is paartijd, ook wel bronst genoemd. De mannetjes laten in deze periode hun lokroep horen, het burlen, en strijden op vele manieren om de vrouwtjes. Het is een bijzondere belevenis om dit eens mee te maken, zo las ik in een advertentie op Facebook.
We arriveerden bij een camping aan de rand van het bos. Hier werden we verwelkomd door twee boswachters. De een vertelde ons over het ontstaan en onderhoud van het bos, en de ander over het wild dat we in het bos tegen kunnen komen. Naast de edelherten leven er ook wilde zwijnen, moeflons en reeën. Met een elektrische wagen reden we een mooie route door het bos. Ondertussen begon het licht te regenen en in de verte hoorden we gerommel. 'Als het onweer doorzet, dan gaan we terug', liet een van de boswachters weten. Gelukkig gebeurde dit niet. Opeens stopte de wagen en wandelend gingen we een wild gebied in dat alleen met de boswachter toegankelijk is. Na een wandeling van 10 minuten arriveerden we bij een overdekte wildobservatiepost midden in het bos. Eenmaal binnen namen we onze plek in en zagen we dat de regen inmiddels met bakken uit de lucht kwam. Gelukkig zaten we nu droog. Turend keken we in het rond, af en toe door de verrekijker. Zag ik daar rechts nu een klein hertje wegspringen…..De regen was inmiddels gestopt, en het begon te schemeren. Je kijkt je ogen uit in de hoop dat de edelherten naar deze idyllische plek komen. Hoorde ik daar nu een hert burlen? Het bleek een naderend onweer, want even later zag ik in de verte een bliksemschicht. De boswachters vonden het niet verstandig om nog langer te blijven. En als een kudde verlieten we de observatiepost. Het was inmiddels aardig donker geworden en daardoor best lastig om het pad kriskras door het bos te lopen, terug naar de wagen. De bliksemschichten bleven komen en ik vroeg me af waarom ik nu midden in het bos moest zijn. Gelukkig arriveerden we op tijd de wagen en werden we veilig terug naar de camping gebracht. Met dit weer blijven de edelherten in het bos, zo was de conclusie van een van de boswachters. En geef ze eens ongelijk. Hoewel we het burlen van de edelherten niet hebben gehoord en gezien, waren we toch een mooie ervaring rijker. Een ervaring die we volgend jaar zeker nog een keer over gaan doen.
Houdoe.