Arjan Dronkert fietste via voetpad naar Santiago de Compostella
n 'Elke meter was een verrassing * Af en toe knap heftig'
Bijzonder n Velen gingen hem voor op de pelgrimstocht naar het bekende bedevaartsoord in Spanje. Plaatsgenoot Arjan Dronkert deed het op zijn eigen manier. Niet lopend of op een 'gewone' fiets maar op zijn mountainbike. Niet over geplaveide wegen maar op een vaak vrijwel onbegaanbaar voetpad dat nauwelijks geschikt is voor fietsers. Hij doet zijn verhaal.
Door Piet van Kampen
Dronkert (61) is een sportief man, begon als lid van de fietsclub 'Bikers Rijnsburg en later ook bij de 'De Noordbikers' in Noordwijk en van de Katwijkse fietsafdeling van Schaatsclub Voorwaarts. Regelmatige kilometers op de pedalen en bezoeken aan de sportschool houden hem in conditie. Ook echtgenote Gerdine schuwt een paar kilometers op het stalen ros niet en samen hebben zij met name in Spanje, hun geliefde vakantie- en fietsland, menige kilometer achter de pedalen. Ook deden zij samen eerder al Santiago de Compostella aan. Dit jaar had Arjan de zinnen gezet om in zijn eentje
Sportief avontuur
Arjan stapte op de TGV naar Parijs, zijn mountainbike gevouwen tot een handzaam pakket dat in een speciale tas paste. Vandaar uit ging het per trein naar Biarritz, het vertrekpunt van zijn solorit die op 8 september begon en op 19 september in het bedevaartsoord eindigde.
'Het is zo'n apart gevoel, zo'n speciale beleving die je nauwelijks op iemand over kunt brengen. Je bent in je eentje, je slaapt in diverse herbergen en wordt overal gastvrij ontvangen. Je ontmoet veel mensen van diverse nationaliteiten en het was vooral 's avonds vaak heel gezellig', blikt hij met genoegen terug.
Vervolgens: 'Ook onderweg kwam ik soms onverwachte dingen tegen. Een vrouwtje met een tafeltje met wat fruit of andere dingen die je soms gratis mee kreeg. De mensen hier weten waar voor de pelgrims de tocht naar toe gaat. Je moet het hebben meegemaakt. De bevolking is zo hartelijk. Trouwens, Gerdine en ik hadden al ervaring met de vriendelijkheid en de behulpzaamheid van de Spanjaarden'.
Zoals gezegd was zijn pad naar zijn eindbestemming bepaald niet geplaveid. 'Elke meter was een verrassing. Het was af en toe knap heftig met hele steile hellingen. Op sommige stukken was er amper een fatsoenlijk stukje om te fietsen. Ik wilde de tocht doen omdat ik het vooral onderweg wilde beleven, niet zozeer voor de eindbestemming omdat ik er al een keer was geweest.
Maar als sportief avontuur. Als lid van de Sint Jacobsorde en met de stempelkaart waren de overnachtingen redelijk goedkoop. Het gekke is dat ik zo'n tocht niet zomaar ergens in een ander land zou maken maar speciaal hier'.
Op 19 september bereikte hij Santiago de Compostella. De tocht was volbracht, een nieuwe ervaring rijker. Fiets nu in een kartonnen doos gepropt, het vliegtuig gepakt en terug naar het vaderland. Ooit van plan om een nieuw avontuur aan te gaan? Even een lichte twijfel. 'Misschien wel weer een keer naar Santiago de Compostella maar dan via een andere route. Nu denk ik daar voorlopig nog niet over', geniet hij nog zichtbaar na over zijn sportieve avontuur.
n Vernoemen is traditie bij familie Ravensbergen
generaties n Het vernoemen van kinderen naar de ouders lijkt niet meer van deze tijd. Het is mode om de jong geborenen allerlei -soms fancy -namen te geven. De familie Ravensbergen doet echter niet aan deze modetrend mee.
Door Piet van Kampen
Daarom werd de jongste telg van Jan en Dorris Ravensbergen, die op 18 mei werd geboren, doodgewoon Jan genoemd. 'Maar wel met de naam Junior erachter om verwarring te voorkomen', benadrukt Jantje Ravensbergen de zoon van Jan Ravensbergen senior bekend van Autobedrijf van Egmond.
Traditie
Waarom hecht de familie Ravensbergen zoveel waarde aan het vernoemen? Jan senior en Jantje lichten het toe. 'Het is zo dat er een familiestamboom is uitgezocht die teruggaat tot 1563. Wij zijn inmiddels de 13e generatie. Het begon allemaal bij onze verre voorouders Gijsbrecht en Jan-Gijsbrecht. Daar m zijn er in de familie ook nog een aantal 'Gijzen' vernoemd. Frappant in dit geval is dat de vader van Jan senior Gijs heette, maar nu is de lijn 'Jannen' doorgetrokken. Jantje en Dorris die al een dochtertje Rosa hadden, waren blij dat in mei hun zoon ter wereld kwam. Als het nu een meisje was geworden? 'Jantje' lacht: 'Ik weet niet of er dan nog een derde zou zijn gekomen, maar ik ben de enige die de traditie voort kon zetten, dus ben ik blij dat het een jongen is geworden'.
Behalve het familiedossier is er nog een boek en dat verscheen van de hand van 'Jantje' die hierin zijn vader en het bedrijf beschrijft. Het boek is getiteld 'Met hart en ziel' en gaat over 40-jarig ondernemerschap van Jan senior en de showroom. Beide Jannen zijn in het autobedrijf groot geworden en nu hoopt de vader van de allerjongste dat deze ooit ook in de voetsporen van vader en opa zal treden.
Jan senior: 'Ik heb mijn zijn nooit gepusht en heb hem vrij in zijn keuze gelaten. Toch zou ik het bijzonder vinden als mijn kleinkind ook in de zaak komt', blikt hij hoopvol vooruit. Ach, misschien valt dit appeltje ook niet ver van de (stam)boom en zal hij ooit sleutelen aan auto's en mogelijk ook aan het voortzetten van de familietraditie.
| Foto: PvK.
