Voorbijgangers
Rijnsburger Ton Hetebrij verhaalt in deze column over Xenia, het jongeren hospice in Leiden waar hij vrijwilliger is.
De Middelste Gracht is een treurig stemmende straat. Een gracht is het allang niet meer. Het romantische idee van fraaie oude panden, dromend boven het stille water, kun je hier maar beter snel vergeten. Wat ooit een gracht was lijkt nu volgeplempt met geparkeerde auto's en massaal achtergelaten fietsen. Er staan een paar bomen, ze kunnen het treurige beeld niet ongedaan maken dat de verdwaalde toerist moet aangrijpen als hij bij toeval op de Middelste gracht is beland.
Het beeld kantelt
Maar dan is daar die verrassende opening waarin zijn blik zonder omwegen naar die imponerende beuk wordt gezogen. Een rode beuk die de ruimte lijkt te vullen. Langs de stam gaat de blik omhoog naar de kroon en weer terug met dat kleine witte gebouw in een lichte omarming eronder. Verwondering is wat vaak op de gezichten staat te lezen van toevallige voorbijgangers, die even stil staan op het pad naar het witte huis in de schaduw van die beuk. Misschien dat daarom hun blik vrijwel nooit valt op dat kleine bordje aan het begin van het pad, waarop een klein huis staat, een huis met een hart. Enkele woorden worden gewisseld, er wordt op iets gewezen. Nog even een blik achterom naar die licht plek, een laatste foto, dan verdwijnen ze in het donkere tunneltje van de Kloosterpoort.
Voorbijgangers op weg naar hun volgende reisdoel, opgenomen in de drukte van die andere gracht. Hoe lang zal het laatste beeld in hun herinnering blijven? Hebben ze enige beweging gezien achter de ramen van het witte huis, een rolstoel onder de boom? Dat witte huis onder de boom kent zijn eigen voorbijgangers. Ze vinden elkaar in een ander reisdoel. Vluchtigheid is hier niet aan de orde, foto's zijn niet nodig, de beelden beklijven zonder camera. Hun verhalenkoffer is nog lang niet vol en te vroeg in de kast beland. Reistijd is in dit huis slechts tussentijd tot weer een voorbijganger het huis verlaat, waar anderen verder reizen. Bijna tijdloos ziet de oude beuk de voorbijgangers komen en gaan. De toerist maakt een plaatje. De voorbijgangers in het huis onder de beuk wegen de momenten, zij die vertrekken nemen die laatste beelden mee, bij de achterblijvers worden ze onuitwisbaar vastgelegd. Hen is dat kleine bordje met Xenia, gastvrijheid, aan het begin van het pad niet ontgaan.
Xenia, Hospice voor jongeren en jong volwassenen
Kloosterpoort 4 Leiden
www.xeniahospice.nl
Naast Xenia, zijn er in onze regio meerdere hospices, waaronder die van dsv-verzorgdleven in Katwijk en Rijnsburg.