Gênant
Is het u weleens overkomen dat u een familielid ergens vergeten bent? Dat u met een groep ergens naartoe ging en u met een persoon minder thuiskwam? Nu zult u zeggen, nou dat gebeurt toch niet? Om je naar te schamen. Zoiets komt alleen voor in een rubriek in de Libelle onder het kopje blunder of goud voor uw brief van Margriet.
Nou niets is minder waar. Sterker nog, ik heb het in mijn directe omgeving mee gemaakt. Ik durf het ook nauwelijks te zeggen, echter die gebeurtenis is inmiddels is verjaard. De tweede keer betrof het iemand iets verder weg en de derde keer vond afgelopen week plaats.
Gelukkig had ik er part noch deel aan, maar het was uitermate gênant, zo niet hilarisch. Zeker voor degenen die het aangingen. Ruim vijfenveertig jaar geleden vond er een bruiloft plaats in een andere gemeente ruim honderd kilometer verder. Toen het gezelschap weer in Rijnsburg aankwam, ontbrak er een zoon. Had nou niemand hem gemist? Nee, niet daar. De ene helft van de familie dacht dat hij in de ene auto zat en de andere helft dacht dat hij met die ene auto mee was. Gelukkig moesten er meer auto's deze kant op en zo kwam zoonlief na een omweg toch nog veilig thuis. De tweede keer ging het om een klein jongetje. Moeder en twee dochters waren druk pratend aan het shoppen en gedurende hun winkel- en praatwoede had de kleinzoon zich verschanst onder de rekken en bij het speelgoed. De altijd zeer drukke jongeman had zijn vermaak gevonden en moeder en dochters hadden het zo druk met elkaar, dat eenmaal thuisgekomen ze zich afvroegen waar de kleine jongen was. Had nou niemand hem eerder gemist? Goede raad was duur, want het is natuurlijk wel gênant als je naar de winkel terug moet, omdat je je kleine jongen vergeten bent, maar edoch. Manlief was inmiddels thuis en deze werd voor het welbekende karretje gespannen, omdat niemand naar de zaak durfde.
De derde keer was afgelopen week. Na een rondleiding in het museum was de gang naar het mausoleum. Zorgvuldig als altijd ging het gezelschap onder leiding van een bestuurslid naar buiten en indachtig de kostbaarheden werd de deur netjes afgesloten. Alleen was er nog iemand binnen op het toilet. Toen ze de sleutel hoorde omdraaien was het te laat. Na een uur wachten, expositie bekijken en rondlopen vond ze de telefoon en de lijst met bestuursleden. De eerste nummers regelden de rondleiding, en dan zet je je telefoon uit en uiteindelijk had ze beet. De ramen konden niet open en de deur was op slot gedraaid. Maar de allerbelangrijkste vraag, zo groot was de groep niet; had nou niemand haar gemist? Ik weet zeker dat het voor beide partijen een pijnlijke situaties was. Wel hilarisch, maar toch...
Hopelijk kunnen ze er nu om lachen en wordt het verhaal nog jaren tijdens hoogtijdagen van de club verteld. Want een ding is zeker, dit overkomt ze nooit meer.