Kadootjes
Het leven zit vol kadootjes. Ik weet het, niet iedereen denkt daar hetzelfde over op hetzelfde tijdstip, maar als we goed kijken zijn die kadootjes er echt. Vaak op onverwachte momenten.
Ze zit al in de wachtkamer als ik daar naar binnen stap. Op maandagochtend naar de tandarts, sowieso niet mijn favoriete bezigheid. En waarom niet? Ik kan het niet zeggen. Heb ik ooit pijn gehad? Is het ooit niet goed gegaan? Nee, eigenlijk perfect. Mijn moeder zei altijd: een mens lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest…….. En hoezo lijden. Te gek voor woorden.
Hoe vaak ik me dat ook voorhoud, het werkt niet. Dit keer gaat het om 'een gaatje' aan de bovenzijde van een van mijn tanden. Hoe komt dat ding daar? Niet dat u er wat aan heeft om het te weten, maar misschien voelt er iemand met mij mee. 'Zo van vertel mij wat, dat is toch te erg.'
Nee dus. Ik strijk neer op een van de stoelen. De dame, behoorlijk op leeftijd hoor ik later van haar, ziet er uit om door een ringetje te halen. Prachtig daar hou ik van.
'Je hoeft niet in de war te zitten hoor', vertrouwt ze me toe. 'Ik zit hier nog wel even. Ik ben pas veel later aan de beurt.' Nou das een hele geruststelling.
'Straks met anderhalf uur haalt de taxi me weer op', gaat ze verder. 'Ik ben met de regiotaxi. Nou, das wel een uitkomst hoor. Soms ben je ergens te vroeg of moet je even wachten, maar het is toch fantastisch. Als ik klaar ben loop ik even hier wat rond. Ik vermaak me wel. Je hebt deze tijd toch veel goede dingen, dat is zo heerlijk. Ik vond het steeds moeilijker om voor mezelf te koken en nu ga ik een paar keer per week naar een soort 'eetsalon' voor senioren in Katwijk. Ik had nooit gedacht dat het zo gezellig zou zijn. Je hoeft niets, alles mag. En een paar weken geleden heb ik de keus gemaakt een dag per week naar de dagbesteding te gaan. Dat is toch een voorrecht van deze tijd. Met de bus zou ik nergens komen, daar kan ik niet eens naartoe lopen, maar met die taxi kom ik overal.' We praten aan een stuk door. De tijd vliegt. Hoezo krakkemikkig oud worden – natuurlijk waait er af en toe een pan van het dak – maar bij wie niet. Ik word naar binnen geroepen en kom vanwege de lastige plaats van de te behandelen tand in een soort looping rollercoaster terecht. Wat scheelt het toch veel als je positief in het leven staat en de mooie dingen ziet.
Als mijn 'wederom pijnloze' behandeling erop zit, meld ik mijn tandarts dat onlangs op het nieuws was dat tandartsen zeker tot hun 80e door mogen gaan. Vooral hij. Hij vond het fijn om te weten. Ik ook. Dan ben ik toch ondertussen wel aan een gebit toe, denk ik. Maar deze momenten heb ik alvast. Allemaal kadootjes.