Schaafplek
December is zo'n maand waarvan je al elf maanden weet dat zij eraan komt en toch dan weer net alles in die laatste maand moet worden gepropt. Vandaar dat ik 'zij' zeg, alsof het om een werkende huisvrouw gaat, die een race tegen de klok begint en op kerstavond uitgeteld op een stoeltje in FloraHolland ploft en een uurtje rust en bezinning zoekt tijdens de Kerstnachtdienst. Het lijkt of iedereen op zijn laatste benen loopt en niet alleen de lontjes van het eventuele vuurwerk te kort zijn. Zo'n maand waar iedereen met een gevoel van warmte en blijdschap naar uitkijkt en verwordt tot een periode waarin het lijkt of alle rare en nare dingen samenvallen en iedereen er op uit is om je te tarten.
Natuurlijk niet waar, maar waarom lijkt het dan zo? Ik moest van de week een paar gesprekken voeren, waar ik bijna verbouwereerd uitkwam. Gesprekken vanuit de beste intenties met leuke voorstellen vol positiviteit, die in no time werden vormgegeven vanuit negatieve gedachten. Ik weet dat het cryptisch klinkt, maar soms kun je niet alles benoemen, alleen volledig gedesillusioneerd weggaan. Ik denk dat u dat allemaal wel eens hebt. En uiteraard probeer je dan te ontdekken waar je bent mis gegaan of het verkeerd hebt gezien. Want je gaat eerst bij jezelf te rade. Maar als het dat niet is, waar zit het dan, want iemand reageert toch niet voor niets zo? Is het vanwege de polarisatie, het denkbeeld dat we dingen steeds meer moeten aanscherpen en zwart-wit stellen en het wederzijdse wantrouwen groeit. Wat er in de wereld gebeurt, gebeurt natuurlijk ook in een dorp. Kijk naar de tegenstellingen in de wereld, maar ook simpel naar onze 'Pietendiscussie' of zoals je wilt de politieke discussies. 'Wordt er wel door 'tegenstanders' beslist dat het beeld van Joop niet op de rotonde mag komen of was het al besloten? (wat niet het geval is). Of mogen mensen die mooie programma's maken nu ineens niet meer politiek actief zijn. Of andersom. Elke journalist wil schijn vermijden. Waar gaat het allemaal over? In principe betekent het, dat het steeds erger wordt, dus dat we reddeloos verloren zijn. Hoe moeten we met elkaar verder leven als we elkaar alleen maar wantrouwen? Ik weet het, het lijkt geen optimistische column, maar dat is het wel. Soms is rust nodig om te kijken wat er gebeurt. U kunt, net als ik, voldoende situaties aanhalen – ook vanuit de Bijbel – waarin dingen die men heel graag wil, niet doorgaan, maar vele jaren later wel. Situaties waaraan wij met alle kracht die wij in ons hebben, niets kunnen veranderen. Door minder te polariseren en meer dichtbij onszelf te blijven, krijgen we veel meer gedaan. Bijna elk mens weet wat pijn is of heeft in zijn leven wel eens een flinke deuk opgelopen. Maar als we bedenken dat de kleinste schaafplek al zeer doet als de wind erlangs gaat, weet ik zeker dat we allemaal een pleister willen aanreiken.