Veteraan Van der Hoeven aan het woord
Oorlog n Nederland telt ruim 115.000 militaire veteranen. Deze bijzondere mensen met ieder een eigen verhaal worden jaarlijks, op de laatste zaterdag van juni, erkend en herdacht tijdens de nationale Veteranendag. De 85-jarige Henk van der Hoeven is een trouwe deelnemer aan de Veteranendag.
Door Leo Roosjen
Henk is geboren en getogen in Indonesië en kwam in de vijftiger jaren met zijn moeder naar Nederland. Door de oorlogsperiode in Indonesië was hij toen niet naar school en moest hij in Nederland aangekomen op 17-jarige leeftijd aan de Mulo beginnen.
Aangezien er thuis geen geld was voor doorleren, raadde zijn moeder hem aan ambtenaar te worden: vast werk en pensioen. Henk wilde dat wel. Maar zocht het avontuur. Wel ambtenaar, maar dan bij defensie. Zo werd hij beroeps bij de Koninklijke Marine in varende en logistieke functies.
Ondersteuning
In 1960 – 1961 werd hij in het gewapende conflict met Indonesië uitgezonden naar Nieuw Guinee en door de vloot uitgeleend voor de logistieke ondersteuning aan het Korps Mariniers. Hij werd gestationeerd op vooruitgeschoven posten in onder meer Merauke. Een gebied aan het front in de strijd tegen de invasietroepen van Indonesië. In het binnenland van Nieuw Guinea waren weinig wegen. Het binnenland overwoekert met oerwoud. Vandaar dat de bevoorrading van de eenheden plaatsvond met Dakota's (vrachtvliegtruigen) en Catalina's (watervliegtuigen). Naast de aangevoerde vracht was post heel belangrijk voor het moreel van de troepen.
'Blijf levenslustig en laat je niet gek maken'
Terwijl de mariniers op patrouille waren, moesten Henk en de overige achtergebleven ondersteuners het kamp bewaken en eventueel verdedigen. Dat gaf een constante spanning. De communicatie en informatievoorziening was gebrekkig. Daardoor was er steeds de spanning van een mogelijke aanval van Indonesische infiltranten op hun marinierspost. Het is nooit tot een aanval op zijn kamp gekomen. Er werd nooit over de spanning of de angst voor een eventuele aanval gesproken. Heel belangrijk in die tijd was voor hem de maatjesgeest, die je ondervond en de discipline, die zekerheid en duidelijkheid gaf.
Frustratie
Daarna de frustratie dat 'deze oorlog niet verloren werd door de militairen, maar politiek aan de onderhandelingstafel bij de Verenigde Naties. Jammer, dat we de bevolking in de steek moesten laten'.
Teruggekeerd in Nederland was er nog geen sprake van nazorg. Je werd 'gewoon' weer geplaatst op een nieuwe functie. Functies waar je dienst deed met collega's, die nooit in Nieuw Guinea waren geweest. Je moest zelf met die ervaringen leren leven. Op zich heeft Henk daar nooit moeite mee gehad. 'Ik heb een zonnig karakter. Je moet je niet gek laten maken, maar de zonzijde zien.'
Na zijn Nieuw Guinea-periode kreeg hij plaatsingen in Valkenburg en Den Helder en eindigde zijn loopbaan in Den Haag. Hij heeft met zijn oorlogservaringen nooit veel kunnen doen.
Ontmoeting
De Veteranendag is voor Henk een ontmoeting van de verschillende generaties veteranen, die Nederland kent en ook voor de volgende generaties veteranen, die nog volgen. 'Het geeft een bijzondere band en verbroedering'. Maar belangrijker dan de Veteranendag vindt Henk zijn optreden als erewacht bij oorlogsmonumenten. Zelf staat hij bij 'De Leeuw' in Katwijk, het 'Indisch Monument' in Den Haag en het oorlogsmonument in Roermond. Het betrekken van de jeugd bij deze herdenkingen vindt hij van wezenlijk belang. 'De oorlogsslachtoffers mogen niet vergeten worden. Als we hen vergeten zijn deze mensen voor niets gestorven en dat kunnen we niet maken.'
Zijn leer voor anderen: 'blijf levenslustig, laat je niet gek maken. Dat was mijn motto niet alleen in dienst maar ook daarna. Je moet steeds de mooie dingen blijven zien!'
