'Mijn verbazing over Frankrijk's schoonheid is groter geworden'
Op 17 augustus is Lisanne van Marrewijk gestart met haar fietstocht naar Santiago de Compostella en Lissabon. Elke kilometer brengt geld in het laatje voor de nieuw aan te leggen beweegtuin van Topaz Overduin Zij stuurt met regelmaat een bericht over haar belevenissen tijdens deze monsterfietstocht.
Ik zit onder een boom in de schaduw want het is benauwd warm. Ik hoor de vliegen om me heen zwermen, de krekels zingen en in de verte sporadisch een auto passeren.
Er is niemand. Ik kijk om me heen en zie uitgestrekte velden met dor gras, balen hooi en iets meer in de verte zie ik de bossen. Ik hoor nu ook vogeltjes, ze tjirpen naar elkaar, de wind komt op en de blaadjes maken ook muziek. Geen mens te zien of te horen, het is mijn grootste verbazing tot op heden sinds ik in Frankrijk ben.
Waar zijn de mensen? Verstoppen ze zich of zijn ze op vakantie, in de kerk of aan het werk? De bloemen bloeien allemaal, de was hangt en de kozijnen zijn afgestoft dus er moeten wel mensen zijn. Ik ben zo benieuwd naar wat er allemaal in de huizen afspeelt, of ze daar aan tafel zitten en of ze ook trots zijn op hun dorpen op hun imposante chateaus en de uitgestrekte velden.
Velden vol met mais, druiven, zonnebloemen, appelbomen en ga zo maar door. Iedere dag weer fiets ik door deze indrukwekkende landschappen. Sommige stukjes zijn zwaar heftig en moet ik bezwetend en vloekend beklimmen om vervolgens weer met een noodgang naar beneden te vliegen.
Mijn verbazing over de schoonheid van Frankrijk is groter geworden sinds Chartres. Ik fiets echt met mijn mond open en roep soms zelfs wauw terwijl ik chateaus en huizen passeer, die zich half gevestigd hebben in de stadsmuren van voormalig nederzettingen of zelfs grotten.
Oude ruïnes, maar goed onderhouden en uitgedost met bloemen, alsof ik door een sprookje fiets. Alsof er een andere wereld is in deze grotten of ruïnes, of hoe ze ook worden genoemd. Het heeft soms zelfs iets engs. Wat zullen ze er allemaal in verstoppen?
Ik neem de velden in me op en ga weer staan. Ik veeg al het hooi en gras van m'n fietsboekje af (een hele klus) en stop het restje baguette onder de snelbinder.
Ik trek mijn fiets uit rustmodus en dan we gaan weer op pad, op naar het volgende dorp, op zoek naar de mensen.'