De regenboogvlag in top op Paarse Vrijdag.
De regenboogvlag in top op Paarse Vrijdag. Foto: Christiaan de Paauw

‘Ik heb er niks mee, maar ben er ook niet op tegen’

Algemeen

Elke tweede vrijdag van december kleurt het overgrote deel van de Nederlandse scholen paars om hun solidariteit te tonen naar de lhbti-community. Ook in Katwijk. Een kijkje op het Pieter Groen College tijdens hun tweede Paarse Vrijdag.

Tekst en foto’s: Christiaan de Paauw.

Rond kwart voor acht hangen enkele leerlingen van het Pieter Groen College de laatste regenboogvlaggetjes op. De kleur paars overheerst in hun kleding. Een jurk, een shirt of een trui, allen afgewerkt met een paars mondkapje. Onder hen heerst een gespannen gevoel. ‘Toen we gisteren de school aan het versieren waren, werd er al meerdere keren ‘homo’ naar mij of een van de anderen geroepen. Dan ben ik wel benieuwd wat ons vandaag te wachten staat’, zegt organisator Naomi Guijt (17), terwijl ze gehaast door de gangen van de school loopt met wat paarse attributen. 

Dit is het tweede jaar dat het Pieter Groen deze dag organiseert. Andere scholen in de buurt doen niet mee, zoals het Vakcollege Rijnmond en Limes Praktijkonderwijs. Volgens Naomi speelt het geloof hierbij een grote rol. ‘De meeste mensen geloven hier, ze tolereren het dan ook niet als je buiten de regels van de bijbel leeft’. Een medeleerling vult haar aan: ‘Zelfs al zijn ze ongelovig, dan accepteren de meesten het alsnog niet. Doordat het overgrote deel homoseksualiteit en genderdiversiteit niet erkennen, is het makkelijker om je bij die mening aan te sluiten’.

Paarse mondkapjes
De school met ruim 1.300 leerlingen kent twee ingangen, waar rijk gevulde tafels zijn neergezet met snoephartjes, stickers, paarse nagellak en paarse mondkapjes. Rond de klok van 08.00 uur stromen de eerste scholieren binnen. Bij de deur staan twee leerlingen die paarse bandjes uitdelen met de tekst ‘#KatwijkisLiefde’. Velen onder hen nemen het bandje aan en glimlachen naar de twee meiden. Een klein deel van de leerlingen loopt gehaast langs de tafel zonder te kijken, of wijst het bandje af. Slechts twee jongens spreken hun ongenoegen uit door ‘homo’s!’ door de gang te roepen. 

Ondanks de oproep op sociale media om iets paars aan te trekken is er weinig paars onder de leerlingen te bespeuren. In de onderbouw heeft een enkeling iets paars aan en zijn meisjes beter vertegenwoordigd dan de jongens. De paarse mondkapjes zijn onder de leerlingen in de trek, al lijkt het niet vanwege paarse vrijdag maar meer om verzameldrang. Aan de kant van de bovenbouw kom je al meer paars tegen. Zo’n twintig mensen hebben iets paars aangetrokken. Aanzienlijk meer leerlingen uit de bovenbouw vragen bij binnenkomst om een hartjesvormige regenboogsticker, die ze vervolgens op hun kleding plakken. Naomi: ‘Hoe jammer ik het ook vind, iets paars aantrekken gaat een stap verder. Daarmee trek je als leerling veel opmerkingen aan en daar hebben ze vaak geen zin in’.

In het verleden is deze dag minder goed verlopen. Ook Lotte van der Plas weet nog hoe vorig jaar is verlopen. ‘Toen is de regenboogvlag van de mast afgehaald en in de brand gestoken. Naomi vult haar aan: ‘Er werden toen ook bandjes verknipt, zelfs door mijn eigen vrienden.’

Volgens Naomi is het Pieter Groen nog niet veilig genoeg om openlijk uit te komen voor wie je bent. Dit gevoel werd bevestigd toen eerder deze week alle posters van de muren werden getrokken. Ze werden verscheurd, verknipt en zelfs in de prullenbak gegooid. ‘Als je dat ziet snap je wel dat er maar een kleine groep is die uit de kast durft te komen’. Een van Naomi’s vrienden kwam vorig jaar uit de kast. Dit werd erg dubbel ontvangen. ‘Leerlingen vertelden hem dat het oké was, maar dat hij nooit naar hen mag kijken of iets voor hen mag voelen. Anders zou hij in elkaar geslagen worden.’

Zodra alle leerlingen voor de eerste les in hun lokaal zijn beland, loopt Naomi met haar vrienden naar buiten. Daar staat de conciërge de vlaggenmast gebruiksklaar te maken. Onder toeziend oog van twee docenten en de conciërge wordt de dag ingeluid met het hijsen van de mast. ‘Het voelt goed. Het is een soort kick van vrijheid en eenheid dat je samen met de anderen creëert’, zegt Naomi. Een grote glimlach kleurt de gezichten van de leerlingen zodra de vlag wapperend door de wind in de mast hangt.

Het is elf uur en Naomi en Lotte komen achter hun tafel vandaan om de klassen langs te gaan. Zij vertellen de scholieren kort wat de dag inhoudt en stellen hen enkele vragen over het onderwerp. Enkele docenten besteden er ook de nodige aandacht aan. In een van de bovenbouwklassen wordt er onder andere verteld over homo-emancipatie, geweldplegingen tegen lhbti’ers en de Gay Pride. Als kers op de taart worden er stellingen geopperd, waar de scholieren op kunnen reageren. De helft van de klas reageert lacherig of doet niet mee. Op de vraag wie deze les nuttig vond steken slechts vier leerlingen hun hand op. Naomi’s mond valt ervan open: ‘Ik vind het treurig. Dit is nou net de reden dat we deze hele dag organiseren.’

Afkeer
Er zijn ook leerlingen die hun afkeer duidelijk laten merken. Tijdens de middagpauze staan twee jongens op een afstandje toe te kijken naar de tafel. Ze grijpen een stapel hartjesvormige stickers en plakken ze lacherig op elkaars kluisje. Terwijl een van de jongens de andere kant op kijkt spreekt de ander zich uit over de dag. ‘Ik heb er niks mee, maar ik ben er ook niet op tegen’. Hij rolt met zijn ogen en vult zichzelf aan. ‘Het is gewoon raar dat er een aparte dag voor hen wordt georganiseerd, alsof ze een ander ras zijn’. De andere jongen mengt zich in het gesprek. ‘Er is toch ook geen dag voor buitenlanders?’

Volgens Lotte zit er een duidelijk verschil tussen hoe leerlingen over lhbti-acceptatie denken. ‘Bij de onderbouw is het vooral onwetendheid en groepsdruk wanneer ze tegen Paarse Vrijdag zijn. Als de eerste van de groep een bandje afwijst, dan doet de rest dat ook.’ Bij de bovenbouw zit het volgens Lotte anders: ‘Als zij negatief reageren, dan is dat vaak met opzet, omdat ze er gewoon tegen zijn. 

Toch zijn de reacties van leerlingen overwegend positief. Uit de bovenbouw komen er tientallen mensen langs bij de tafel voor een sticker en een bandje, of om een praatje te maken. ‘Dit is een grote vooruitgang. De vorige keer kwamen er zelden mensen langs de tafel’. De tafel is binnen een mum van tijd leeg. 

Ondanks de grote vraag naar de paarse mondkapjes is er aan het eind van de dag weinig over van de paars-gekleurde leerlingenmassa. Naomi zegt dat dit logisch is. ‘Zodra een leerling met een paars mondkapje binnenkomt, krijgen ze daar waarschijnlijk een opmerking over. Dat zorgt ervoor dat ze hem afzetten.’ 

Naomi is blij verrast over hoe de dag is verlopen. ‘Afgezien van het feit dat er af en toe vervelende acties werden uitgehaald is het dit jaar een grote verbetering vergeleken met de vorige keer’. Naomi neemt dit jaar afscheid van de school. ‘Hopelijk hebben wij de leerlingen kunnen aansporen om iedereen te accepteren hoe diegene is. Ondanks dat ik er volgend jaar niet bij zal zijn hoop ik dat anderen het stokje van mij overnemen. Het einde is namelijk nog niet in zicht.’

Op de foto bij de fotomuur.

Uit de krant