column: Oxytocine

Wanneer Michel Houllebebecq zijn schrijfwerk Serotonine mag noemen, kan ik als nieuwbakken AoK-columnist mijn column Oxytocine noemen. Oxytocine wordt ook wel het knuffelhormoon genoemd.Je zou het kunnen zien als de Robert ten Brink onder de hormonen. Oxytocine zorgt, net als Robert ten Brink, voor meer vertrouwen en loyaliteit tussen mensen. Echter heeft oxytocine, in tegenstelling tot ome Robert, wat keerzijde.

Nu we richting het einde van de coronacrisis lijken te kruipen, lijkt het me een mooi moment om terug te kijken. Churchill vertelde ons aan het begin van de crisis, toen nog op een voetstuk en via een citaat: ‘Never waste a good crisis’. We zouden meer solidariteit krijgen, we zouden zorgvuldiger omgaan met de aarde en er zou meer verbroedering komen.

Aan het eind van de eerste piek kunnen we de balans opmaken. Van alle zaken die snel opgestart dienen te worden, lijkt de luchtvaart het meest urgent. Ook solidariteit en verbroedering lijken begrippen uit fantasievol sprookje. Na de coronacrisis, een crisis grotendeels te danken aan vreemde omgangsvormen met dieren en globalisme, rolden we als mensheid moeiteloos in een nieuwe crisis. Een crisis ditmaal te danken aan onze omgangsvormen met onze soortgenoten. Ondanks dat de wereld in brand lijkt te staan, reageert mijn directe omgeving koud en kalm. De Katwijkers om me heen reageren (sch)amper. Alleen dit weekend al heb ik talloze keren gehoord hoe nihil het racismeprobleem is en hoe aanstellerig men is.

Dat racisme geen plek lijkt te hebben in Katwijk klinkt positief, maar het is echter het resultaat van desinteresse en afstandelijkheid. Waar de Katwijker zich in het stereotype laat kennen via de Christelijke normen en waarden, zie ik daar op Facebook en Twitter, maar ook op verjaardagen weinig van terug. De huidige situatie lijkt een excuus te zijn om ons nog meer naar binnen te keren. De schaduwzijde van het knuffelhormoon oxytocine is dan ook dat je je weliswaar solidair laat zien bij je eigen groep, maar de afkeer van de andere groep wordt des te groter.

Je kunnen onttrekken van problemen is een privilege, het ontkennen van problemen is moreel faillissement. Steeds vaker hoor ik de afzwakkingen en zogenaamde nuances en vraag me af waar de gemaakte afstand vandaan komt. Zijn dit de zogenaamd Christelijke normen en waarden of is dit het ijzige werk van oxytocine?

Janssen.