Echtpaar Ravensbergen over hun leven in Canada

Ze zijn even een paar weken over uit Canada en wonen deze periode in hun eigen appartement aan de Oegstgeesterweg. Het echtpaar Paul(79) en Marina(68) Ravensbergen-Roks genieten deze weken van hun kinderen, kleinkinderen. Toch vertrekken ze eind juni weer naar hun tweede vaderland Canada.

'Toen we vier weken geleden weer in Rijnsburg kwamen, hebben we ons eerste achterkleinkind voor het eerst gezien. 'Onze familie, dat is de reden dat we regelmatig overkomen en ons in de toekomst definitief weer in Rijnsburg zullen settelen', vertelt Paul. Hij voegt er aan toe dat hij nog steeds een Rijnsburger is: 'Iedereen kent mij hier'.

Paul is er een van Paul, van Paul, van Jan Broeren. Ook een van zijn zonen en kleinzoon heten Paul. Paul vertelt: 'Mijn vader is de grondlegger van Banket Bakkerij Ravensbergen. Op twintig jarige leeftijd is hij begonnen met de bakkerij in de Dubbele buurt op nummer 8. Het winkeltje is er nog. Boven de winkel ben ik geboren en met het bedrijf opgegroeid, samen met mijn twee broers en zus. Naast de bakkerij woonde schilder Van der Gugten'.

Paul staat op en komt terug met een paar boeken. 'Hierin is onze familie geschiedenis uitgebreid opgeschreven door een van onze medewerkers de heer J. Hoogstraten'. Ik interrumpeer de heer Ravensbergen en vertel hem dat dat mijn opa was. 'Meid, dat is toch ook bijzonder. Dan heb jij dat schrijven van hem geërfd. Wat leuk dat jij nu over ons Canada verhaal schrijft'. Dat is inderdaad heel bijzonder.

Opgegroeid

De jonge Paul heeft in Rijnsburg een jaar op de lagere school gezeten. 'Volgens mijn vader was de kwaliteit van het onderwijs erg laag. Toen ben ik naar de Leidse Houtschool gegaan. Vervolgens naar de ULO, maar dat ging niet helemaal goed. Ik wist wat ik wilde, namelijk naar de bakkersschool. Deze opleiding in Den Haag heb ik met goed gevolg afgerond'.

Paul ging werken in de banketbakkerij in Rijnsburg. Toen de zaak naar Sassenheim verhuisde besloot Paul een andere kant op te gaan. 'Ik ben in 1972-1973 uit de zaak gegaan en ben me toen bezig gaan houden met het bouwen van bakkerijovens. In 1984 zijn we naar Canada geëmigreerd. De reden van deze verhuizing was de ontzettende bureaucratie, bijvoorbeeld als je een vergunning ergens voor moest aanvragen. Dat was ik zo zat. Ik kende Brits-Columbia. De ruimte en het leven daar trok ons aan. We hebben ons gevestigd in Sardis, een dorpje in Chilliwack, hemelsbreed 5 km van de Amerikaanse grens. Nu wonen we alweer een aantal jaar in Mission, dat is ongeveer 30 km noordwest van Sardis'.

Inburgeren

Paul vertelt verder: 'Voor vertrek naar Canada hebben we een stoomcursus Engels gevolgd, zodat de taal geen probleem was. Wat ik in Nederland deed ben ik in Canada verder gaan doen. Mijn zoon heeft het bedrijf in Nederland voortgezet, en ik ben opnieuw begonnen met de verkoop van bakkerijmachines. Ik ging op zoek naar cliënten en Marina deed de administratie'. 'De eerste paar jaar in Canada zoek je toch mensen op die je eigen taal spreken. Maar dan kom je niet echt in contact met de lokale bevolking', zo heeft Marina ervaren. 'Door de zaak kregen we contact met andere mensen en ik kan wel zeggen dat we zo zijn ingeburgerd, of zoals ze dat in Canada zeggen 'blend in', vult Paul aan. In Noord Amerika is het sociale leven heel anders dan in Nederland. Niet te vergelijken. 'We wonen ook in een straat, met alleenstaande huizen (300m2), alleen heb je weinig contact met de buren. Iets lenen, als je iets vergeten bent doet men in Canada niet. Toch let men wel op elkaar, maar op een heel andere manier dan in Nederland. Het samenzijn zoals we dat in Nederland kennen, is er niet in Canada', vertelt Marina. Paul meent dat dit komt omdat er in Canada nooit oorlog is geweest. 'In Europa wel, mensen hangen meer aan elkaar, ze hebben geleerd om voor elkaar op te komen. Dat zit er zo in. Maar dat verschil is moeilijk uit te leggen', aldus Paul. 'De Nederlandse gezelligheid kennen de Canadezen ook niet. Bijvoorbeeld 's ochtends om half 11 met de buurvrouw koffie drinken, doet men hier niet. Bijna op elke hoek van de straat, in een supermarkt of bij een tankstation drinkt een Canadees een kop koffie, of neemt deze mee in de auto. Gewoon tussendoor als er boodschappen worden gedaan, of als de kinderen naar school worden gebracht', vertelt Marina. Het echtpaar mist de kneuterige gezelligheid nagenoeg niet. De natuur, het klimaat en de ruimte maken heel veel goed. Paul: 'Niets moet er en niemand let op je. In Nederland staat overal prikkeldraad en bordjes met verboden toegang. Nee, hier let niemand op je en dat maakt het leven heel makkelijk'.        

Bedrijf

In Port Coquitlam is Paul een import- en distributiebedrijf gestart in Bakkerij en Gelato benodigdheden. De eerste tien jaar runde Paul zijn bedrijf alleen. Paul: 'Naast de bakkerijmachines ben ik op een bepaald moment ook grondstoffen voor een bakkerij gaan verkopen. Zoals amandelspijs om maar iets te noemen. Dit was een goede zet. We importeerden uit Nederland, Duitsland en Italië de beste kwaliteit die we maar konden vinden. Uiteindelijk is dit gegroeid naar 95% grondstoffen en 5% machines. Na tien jaar hebben we er een vertegenwoordiger bij genomen'. Begin dit jaar heeft Paul zijn bedrijf verkocht. 'Ik deed het al een jaar of drie wat rustiger aan. Maar werken houdt je jong. Toch vind ik het nog best moeilijk. Ik blijf een doener. Maar het is goed zo. Je hebt toch wat meer tijd voor andere zaken, zoals je familie en een van mijn grootste hobby's: jagen'.

In Nederland heeft Paul ook veel gejaagd, maar Canada is wat dat betreft wel het summum. Of het nu om grofwild of kleinwild gaat, Canada heeft wat dat betreft uitstekende mogelijkheden. Paul heeft voornamelijk op groot wild gejaagd, zoals herten en beren. Ontelbare keren heeft Paul oog in ook met een zwarte beer gestaan: 'Deze zijn rustig en zijn eerder bang voor mensen. Alleen als ze jongen bij zich hebben, moet je uitkijken'. 'Ik heb nooit vlees hoeven kopen', vertelt Marina. In het appartement van het echtpaar Ravensbergen hangen verschillende geweien. Paul heeft hier zelfs een lamp van gemaakt. Bijzonder is de huid van een zwarte beer die de hal van het appartement siert.

Paul en Marina hebben veel natuurparken in Canada bezocht. 'We reisden altijd met een grote trailer. Als we deze uitschuiven hebben we een vloeroppervlakte van 45m. We konden er met 12 mensen in slapen. Ja, daar hebben we heel wat avonturen meegemaakt. Op de achterkant prijkt het bord Rijnsburg. De achterklep kan open en daar reed Marina haar mini in', vertelt Paul. Inmiddels fungeert de trailer als hun woning. Marina: 'Toen we het bedrijf verkochten gingen we op zoek naar een ander huis. We zaten toen weekenden in deze trailer. En dat beviel ons prima. We hebben een mooi resort opgezocht in Mission waar de trailer nu een vaste plek heeft. De klep is dichtgemaakt en Paul heeft hierin een bakkerij gemaakt, alwaar hij dagelijks brood bakt en als we trek hebben heerlijke kroketten'. 'De werkbank die er in staat komt nog uit de bakkerij van Vreedendaal', lacht Paul. 'We genieten van deze heerlijke plek in een mooie omgeving. De forellen springen op uit het meer, de kolibri's vliegen rond en regelmatig vliegt er een eagle voorbij. In juli gaan we vier weken met de camper op pad naar Yukon, noordwest Canada', vertelt Marina. Paul: 'De bedoeling is dat we met de kerstdagen weer naar Nederland komen. Nog niet voorgoed….maar uiteindelijk komen we definitief terug naar Rijnsburg'.