Bakkie

Communicatieadviseur|columnist Teuntje van Delft kijkt tweewekelijks met gevoel, scherpzinnigheid en humor naar de wereld om ons heen.

Gemeen(schaps)tehuis

Het moest er natuurlijk wel een keer van komen. De herinrichting c.q. uitbreiding van het gemeentehuis. We gaan het niet hebben over het Heerenhuis of dat de ambtenaren voor al dat geld en die moeite niet beter in het gemeentehuis in Rijnsburg hadden kunnen blijven.
We gaan het gewoon positief kritisch benaderen. Laten we zeggen met een vleugje humor. Met de boodschap waar rook is, is vuur, om er dus hopelijk in de toekomst serieus wat mee te doen. Je zou toch denken, dat het woord gemeentehuis is een huis voor de gemeente, dus ten behoeve van alle inwoners en ambtenaren, die daar dan ook nog eens met plezier mogen vertoeven. Dan is het nog belangrijker om goed na te denken over de invulling van het gemeentehuis, voordat er wordt gehandeld. In elk geval een aantal mensen te laten meekijken, die wat praktisch zijn ingesteld. Bijvoorbeeld vrouwen.
Zonder een binnenhuisarchitect brodeloos te maken, kijk niet alleen naar het plaatje. Dat deden we toen we twintig waren, maar ware schoonheid zie je toch pas, als je iets verder kijkt.
Ik neem u even mee naar de burgerzaal in Katwijk. Het is praktisch dat die zaal in tweeën is verdeeld. Prima maar dan niet door middel van een wand, die je snel kan uitschuiven of invouwen. Nee, nog erger dan een Ikea bouwpakket. Met een schitterende afbeelding van, ja helemaal goed, Katwijk aan Zee, een klein stukje Katwijk a.d. Rijn en Noordwijk. Is dit een vooruitziende blik of was de foto mooi en makkelijk? Dan had een plaatje uit Valkenburg of Rijnsburg toch ook gekund? Als je recht wil doen aan je gemeente, was er een mooie foto gemaakt met een drone met een blik op heel Katwijk. Maar misschien zijn wij wat gevoelig op dit punt en sneuvelt de wand toch tijdens de verbouwing.
Even terug naar het oude gemeentehuis, de Burgt. Wie deze ruimte bezoekt, houdt ervan. Toch had het zoveel slimmer gekund. De keuken ligt circa 30 meter van het restaurant, ook nog gescheiden door een interessante hellingbaan. Tijdens een concert of hoorzitting, kan er niet heen en weer worden gelopen. Zeker niet met serviesgoed. Er is een prachtige trouwzaal met schitterend wit meubilair. Het witte leer en kunststof is niet bij te poetsen, maar dat niet alleen, het meubilair is niet te versjouwen. Een tafel weegt ruim 30 kilo en de stoelen zijn bijna niet te hanteren. In een tijd, waarin medewerkers zeer kostbaar zijn, moeten er altijd twee aanwezig zijn. Ook hier een interessante wand. Door een vernuftige constructie heb je elke keer één gebruiksaanwijzing en twee mensen nodig om die wand te openen om van twee zalen, één te maken. En dan heb ik het nog niet over die comfortabele witte stoeltjes van de leeshoek, bijvoorbeeld nadat bezoekers daar de krant hebben gelezen.
Ik weet het, pas als je getrouwd bent, zie je de gebreken, maar ervaring leert.